9
A House no… I mean a PALACE!
“นี่แหละ ซอยหมู่บ้านผมครับ”
เมื่อรถแท็กซี่ขับเข้ามาในซอยหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ชานยอลที่นั่งอยู่หน้ารถก็พูดขึ้น
พี่ลู่หานทำหน้าไม่สบายใจนัก ส่วนพวกเราที่เหลือ (โด้โดนบังคับให้นั่งตักไค 55555)
ก็ตื่นเต้นกับการมาบ้านเพื่อนสุดๆ
“เนี่ย บ้านพี่”
เมื่อขับผ่านบ้านเดี่ยวเล็กๆ หลังหนึ่ง พี่ลู่หานก็พูดขึ้น “พ่อยังผ่อนไม่หมด
จะโดนธนาคารยึดอยู่ละ”
“เดี๋ยวผมช่วยผ่อนป่าวววว”
ไอ้เซฮุนพูดขึ้น
“พ่อง” พี่ลู่หานตอบเซ็งๆ
แต่พอขับผ่านบ้านพี่ลู่หานไป บ้านข้างๆ ก็กลายเป็นรั้วหนาทึบ
มองไม่เห็นด้านในเลยแม้แต่น้อย
“นี่อะไรอ่ะพี่ลู่
ค่ายกักกันหรอ?” ไอ้ไคถามขึ้น
พี่ลู่หานไม่ตอบแต่ยิ้มอย่างร่าเริงก่อนที่จะชี้ไปที่ชานยอล
อะไรครับเพ่!
ค่ายกักกันชานยอล
=O=!
“ฮะ? อ๋อ
นี่บ้านผมครับ เล็กหน่อยอย่าว่ากันนะครับ แหะๆ ^^;”
ชานยอลหันมาตอบ พวกเราพยักหน้ารับ แต่นี่เราขับผ่านรั้วมานานแล้วนะ...
“เมื่อไหร่จะถึงบ้านมึงวะ” ผมถาม
เป็นจังหวะเดียวกับที่เราเห็นประตูรั้วพอดี
“ถึงแล้วครับพี่ จอดเลยครับ”
ชานยอลหันไปพูดกับคนขับ เมื่อรถจอดสนิทพวกเราก็ลงไปเอากระเป๋าเดินทางหลังรถ
(เรียกง่ายๆ ว่าเนียนให้ไอ้ชานยอลจ่าย 555)
พอมาถึงประตูรั้ว
ก็ยังมองไม่เห็นด้านในอยู่ดี นี่อย่าบอกว่าพ่อมึงค้ามนุษย์นะชานยอล!!
ปิ๊งป่องงงงง!
ชานยอลกดกริ่ง
อั๊ยย่ะ
มีอินเตอร์คอมแบบเห็นหน้าด้วยยยยย
“อ้าว คุณชายกลับมาแล้วหรอคะ
เดี๋ยวจะไปเปิดให้เดี๋ยวนี้แหละค่ะ”
มีผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นบนหน้าจอก่อนที่จะวิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว
เดี๋ยวนะ...
เมื่อกี้เรียกไอ้ชานยอลว่าอะไรนะ =[]=!!!
คุณชายใช่ปะ!!!!?
“มึงได้ยินเหมือนกูใช่มั้ยแบค”
ไอ้ไคหันมาถามผม ผมก็เลยพยักหน้าหงึกหงักแบบลนๆ ซักพักประตูรั้วก็เปิดออก
“เชิญค่ะคุณชายแหม
มีเพื่อนมาเต็มเลย คนไหนชื่ออะไรบ้างคะ” ผู้หญิงคนเดิมในอินเตอร์คอมเป็นคนเปิดประตูรั้วให้
ชานยอลยิ้มรับก่อนจะแนะนำทีละคน
“คนนี้พี่ลู่คนเดิมครับคุณป้า
ส่วนคนนี้ชื่อไค คนนี้เซฮุน คนนี้คยองซูหรือโด้ก็ได้ครับ ส่วนคนนี้...”
เมื่อแนะนำถึงผม มันก็เดินมาซบไหล่ผมเบาๆ “คนนี้ชื่อแบคฮยอนครับคุณป้า >
/ / <”
“พ่อมึง!
ทำดีๆ ซิ” ผมหันไปกระซิบด่ามันก่อนที่พวกเราจะโค้งให้คุณป้า
“สวัสดีค่ะทุกคน ป้าชื่อมุนอานะคะ
เรียกป้าว่าป้ามุนอาเหมือนคุณชายเค้าก็ได้ เชิญเลยค่ะ” ป้ามุนอาพาเราเดินเข้าไปในบ้าน...
กูว่าไม่ใช่บ้าน
นี่มันพระราชวังชัดๆ อ่ะ O[]O!!!!
แต่เป็นพระราชวังเก่าสไตล์ญี่ปุ่น
เพราะมีลักษณะและโครงสร้างญี่ปุ่นเด่นชัดมาก รอบข้างก็เป็นสวนสไตล์ญี่ปุ่น
มีต้นบอนไซที่ใหญ่ยักษ์มโหฬาร คาดว่าราคาเกินสิบล้าน
“ไอ้ชานยอลกูถามจริงเหอะ
พ่อแม่มึงทำงานอะไรวะ” ไอ้ไคถามขึ้น เออ กูก็อยากรู้เหมือนกัน -O-
“พ่อกับแม่ผมเป็นนักธุรกิจธรรมดาครับ
ทำงานที่ญี่ปุ่นก็เลยสร้างบ้านไว้ให้ผมที่นี่ ไม่ค่อยได้กลับมาเยี่ยมหรอกครับ
ตอนนี้ป้ามุนอาก็เหมือนแม่ผมคนหนึ่ง ^_^”
มันตอบด้วยสีหน้าเฉยๆ คือชานยอล... กูว่าพ่อแม่มึงไม่ใช่นักธุรกิจธรรมดาอ่ะ
พ่อแม่มึงต้องเป็นยากูซ่าอยู่ญี่ปุ่นแน่ๆ! TOT
“เอิ่ม
แล้วมึงบอกว่าบ้านค่อนข้างเล็ก บ้านพี่ลู่เล็กกว่าสิบเท่ากูยังว่าใหญ่เลย”
ไอ้เซฮุนพูดก่อนจะลูบหัวพี่ลู่หานเป็นเชิงปลอบใจ คือความจริงบ้านพี่ลู่หานก็กลางๆ
นะ อยู่ได้อย่างสบายเลยแหละ แต่บ้านไอ้เหี้ยนี่แม่ง...
ใหญ่เกิ๊นนนนนน =[]=!!
นี่พวกกูเดินมาไกลแล้วนะ
ยังไม่ถึงตัวบ้านซักที T^T
แล้วนี่ป้ามุนอารับสายอินเตอร์คอมแล้ววิ่งออกมาด้วยความเร็วแสงใช่ไหม?
“ถึงซักที T^T” ผมบ่น ความจริงมันก็ไม่ได้ไกลขนาดนั้นหรอก -_-; ก็ประมาณหนึ่งร้อยเมตรได้
“ถ้ารู้ว่าแบคฮยอนเหนื่อยแบบนี้
คราวหลังผมพาอุ้มดีมั้ยครับ” ชานยอลหันมาถาม
“ไม่มีคราวหลังแล้วเหอะ
กูจะไม่มาเหยียบบ้านมึงละ” ผมตอบเซ็งๆ แหงล่ะ ก็บ้านมันใหญ่กว่าผมนี่หว่า T^T
“เดี๋ยวคุณชายทุกคนไปเตรียมตัวอาบน้ำอาบท่ากันเลยนะคะ
นอนแยกๆ กันหกคนเลยใช่มั้ยเอ่ย? ป้าจะได้จัดห้องนอนให้ค่ะ” ป้ามุนอาหันมาถาม
“ไม่เป็นไรหรอกครับป้า
จัดให้แค่สามห้องก็พอ แบคฮยอนก็ไปนอนที่ห้องชานยอล ไคกับโด้ก็แยกกันคนละห้อง
ส่วนผมก็นอนกับพี่ลู่~”
ไอ้เซฮุนเสนอก่อนจะซบพี่ลู่หานอย่างมีความสุข
“เอ้อ คุณป้าไม่ต้องหรอกครับ
เดี๋ยวผมนอนกับโด้ก็ได้” ไอ้ไคแนะนำอีก
“งั้นจัดแค่สองห้องนะคะ ส่วนคุณชายแบคฮยอนนอนที่ห้องคุณชายชานยอลนะคะ
รอแป๊บนึงค่ะ เดี๋ยวป้าให้คนไปจัดก่อน” ป้ามุนอาว่าแล้วเดินหายไป
กูไม่สงสัยเลยว่าทำไมไอ้ชานยอลมันถึงได้พูดเพราะอยู่ตลอดเวลา
เพราะป้ามุนอาพูดคะขาทุกคำ -_-^!! (ช่างต่างกับแม่กูเหลือเกิน TOT)
“คือมึงถามกูรึยังว่ากูอยากนอนกับมึงรึเปล่าน่ะไอ้ชานยอล”
เมื่อเห็นว่าป้ามุนอาที่สุดแสนจะสุภาพเดินหายไปแล้ว ผมก็ขึ้นมึงกูทันที
“คุณป้าจะได้ไม่ต้องจัดห้องนอนเหนื่อยไงครับ”
มันหันมาตอบยิ้มแย้มแจ่มใส
“มึงเหมือนกันไอ้เซฮุน...”
พี่ลู่หานตั้งใจจะด่า
แต่ไอ้เซฮุนก็เอานิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากพี่ลู่หานอย่างน่าขนลุก
“เหตุผลของผม
ก็เหมือนของไอ้ชานยอลน่ะแหละคร้าบ ฮิฮิ”
“คุณชายทุกคนคะ”
เสียงสาวใช้ดังขึ้น “บ่อน้ำพุร้อนเรียบร้อยแล้วค่ะ เชิญด้านนี้เลยค่ะ”
อะไรนะ! บ่อน้ำพุร้อนนนนนนนน!
“ไม่ต้องตกใจกันหรอกครับ
ไม่ใช่ของจริงน่ะ แหะๆ
แค่ต้มน้ำแล้วก็ปล่อยลงบ่อเหมือนที่รีสอร์ทเค้าทำกันน่ะครับ”
มันรีบอธิบายเมื่อเห็นสีหน้าพวกเราที่กำลังตกใจ แต่พี่ลู่หานดูนิ่งเฉย
(คงจะมาจนชินแล้ว)
“พี่ลู่ ที่มันพูดอ่ะจริงหรอ”
ผมหันไปกระซิบถาม
“อือ แต่ใช้น้ำแร่จริงๆ มาต้มนะ -0-
ยังไงก็เหอะแบค แกต้องดูบรรยากาศ อย่างกับอยู่ญี่ปุ่นจริงๆ”
พี่ลู่หานกระซิบตอบ คือพี่ครับ แค่นี้ผมก็รู้สึกว่าผมอยู่ญี่ปุ่นจะตายห่าอยู่ละ -_-^
และเมื่อพวกเราเดินมาถึงญี่ปุ่น
ไม่ใช่!
มาถึงบ่อน้ำพุร้อนในเกาหลี บ้านไอ้ชานยอล...
บ่อน้ำพุร้อนขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าผมมีหินขัดมนเกลี้ยงเกลาเรียงล้อมรอบบ่อ
อย่าลืมว่าต้องมีต้นบอนไซที่แตกกิ่งสาขาอย่างสวยงามประดับอยู่ กลิ่นซัลเฟอร์อ่อนๆ
ทำให้ได้บรรยากาศสมจริงมากขึ้น ไอน้ำเริ่มเกาะตามหน้าต่าง
ด้านข้างของบ่อก็เป็นราวแขวนผ้าขนหนูขาวสะอาดตา
“โหยไอ้เหี้ย ทำไมกูไม่มาเกิดในท้องแม่มึงวะไอ้ชานยอล
กูยอมเป็นน้องมึงก็ยังได้อ่ะ” ไอ้ไคพูดขึ้นก่อนที่จะใช้สายตาสำรวจทั่วบ่อ
“เออ -*-
กูเริ่มอยากเป็นน้องมันเหมือนกันว่ะ” ผมพูดตอบ
“แบค ชาตินี้มึงเป็นน้องมันไม่ทัน
แต่มึงยังเป็นเมียมันทันนะเว่ย” ไอ้ไคหันมาแซว เหี้ย!
นี่จะไม่แซวซักวินาทีมึงจะขาดออกซิเจนตายห่าใช่ปะ
“ช่ายยยยย ยังทันนะครับ”
ไอ้ชานยอลหันมาเสริม
“สรึดดดดดด!
ไม่เอาเว่ย! กูจะลงละ” ผมถอดเสื้อผ้าออก
เหลือแต่บ็อกเซอร์ตัวเดียวแล้วก็เดินลงบ่อเลย น้ำไม่ร้อนมากกำลังดี ~O~!! ทุกคนก็เริ่มถอดเสื้อผ้าออกเหลือบ็อกเซอร์เหมือนผมและก็ลงมาแช่น้ำกันอย่างสบายใจเฉิบๆ
^O^
ที่เคยบอกว่าจะไม่มาบ้านชานยอลอีกแล้ว
ขอถอนคำพูดดดดดด ~O~!!
“พี่ลู่ของเค้า
ข๊าวขาววววว~” ไอ้เซฮุนเริ่มทำตัวแทะโลมพี่ลู่หาน
พี่ลู่หานจึงสาดน้ำใส่หน้ามันก่อนที่จะเขยิบหนีมานั่งอีกฝั่ง
“แบคฮยอนของผมขาวกว่า~” ไอ้ชานยอลเกทับ เดี๋ยว! มึงเกทับไอ้เซฮุนโดยเอากูไปพูดเนี่ยนะ
กูไม่เกี่ยววุ้ยยย!
“มึงอวดกูบ้างดิๆ”
ไอ้ไคหันไปพูดกับโด้
“กูจะอวดยังไงไม่ทราบ
เราไม่ได้กุ๊กกิ๊กเหมือนสี่คนนั้นซะหน่อย แถมมึงดำอย่างนี้ แล้วจะให้กูอวดว่า ‘ไคของเค้าดำกว่า’ ไง๊?” ไอ้โด้ตอบไคก่อนที่จะเฉมองทางอื่น
“สัส งั้นกูอวดเอง...
โด้ของเค้าขาวกว่าเยอะเลยยยย~”
แล้วไอ้ไคก็อวดโด้จนได้ แต่ไอ้โด้เสือกหน้าแดงขึ้นมาซะเฉยๆ
“เฮ้ย ไอ้โด้
ความดันเลือดพุ่งปะเนี่ย หน้าแดงเชียว รีบขึ้นก่อนมั้ย?”
ผมหันไปถามด้วยความเป็นห่วง มันส่ายหน้าก่อนที่จะยิ้ม
“ยังไม่เป็นไรหรอก
แค่ร้อนนิดหน่อยเฉยๆ แฮะๆ ^^;”
มันตอบก่อนที่จะเอามือถูหน้าไปมา
“ไอ้แบคมึงห่วงผัวตัวเองเลย
ไม่ต้องมายุ่งกับไอ้โด้” ไอ้ไคหันมาเหวี่ยงใส่ ประเดี๋ยวนะครับคุณไค...
มึงเป็นห่าอะไรกับไอ้โด้ไม่ทราบบบบบบ!
“อะไรๆ ไอ้ไคเป็นผัวมึงหรอโด้ 5555”
เซฮุนหันไปแซว ทุกคนในบ่อหัวเราะลั่น
“ไม่ใช่เว่ย!
อย่าลืมว่ากูมีแฟนแล้ว ฮ่าๆๆๆ” ไอ้ไคตอบอย่างอารมณ์ดี แล้วจู่ๆ
ไอ้โด้ก็ลุกขึ้นจากบ่อไปซะเฉยๆ
“กูมึนหัวอ่ะ
เดี๋ยวไปที่ห้องก่อนนะ” มันพูดก่อนที่จะสวมเสื้อคลุมอาบน้ำแล้วเดินออกไป
“มีใครคิดเหมือนกูบ้างมะ”
ไอ้เซฮุนพูดขึ้นหลังจากที่โด้เดินออกไปแล้ว
“อะไร?” ผมถาม
“ไอ้โด้มันชอบไคปะวะ?”
“O_O!!”
“ไอ้แบค
มึงไปหลอกล่อเอาคำตอบมาเด๊ะ!” ไอ้ชานมไข่มุกสั่งผม
ผมจึงมองหน้าไอ้ไค ทำไมมึงทำหน้าอยากรู้ขนาดนั้นล่ะสัส =[]=!!
“โหย
ใครอยากรู้ก็ไปถามเองดิว้า กูไม่ได้อยากรู้ซักหน่อย” ผมตอบปัด
“ก็กูเห็นพวกมึงมันแก๊งค์เคะเหมือนกัน
ก็น่าจะคุยกันรู้เรื่องนี่หว่า” ไอ้คุณเซฮวย -_-!! กูไม่ได้อยู่แก๊งค์นี้ไงฟาย
“เออ กูไปถามก็ได้”
แต่สุดท้ายด้วยความ (แอบ) อยากรู้ ผมก็เลยต้องลุกจากบ่อน้ำพุร้อนแสนชื่นใจ ก่อนจะใส่ผ้าคลุมให้เรียบร้อยแล้วสาวใช้ก็พาผมเดินไปที่ห้อง
“ห้องนี้น่าจะเป็นห้องโด้นะ...”
ผมพึมพำเบาๆ กับตัวเองก่อนที่จะเคาะห้องเรียก “โด้! กูแบคเอง เปิดประตูให้หน่อย”
“เข้ามาดิ ไม่ได้ล็อก”
ผมจึงเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นไอ้โด้กำลังใส่เสื้อเตรียมนอนอย่างดี
“มึง กูมีเรื่องอยากรู้ว่ะ”
ผมเปิดประเด็นก่อนที่จะนั่งลงบนเตียง มันก็เลยนั่งลงข้างๆ ผม
“มีไร”
“มึง…
ชอบไอ้ไคปะ?” ผมถามโดยไม่ได้มองหน้ามัน
“...”
“แหะๆ ^^;
ถ้ากูสันนิษฐานผิดก็โทษทีว่ะ” ผมเกาหัวแกรกๆ
“ถูกละ”
“หาาาาาาา O[]O!!” ผมร้องลั่นเมื่อได้ยินคำตอบ แต่ไอ้โด้ก็หัวเราะเบาๆ อย่างไม่คิดอะไร
“ฮ่าๆ ก็มันใช่นี่หว่า”
“แล้วมึงไม่คิดจะบอกใครเลยไง๊?”
ผมหันไปมองหน้ามัน ซึ่งทำหน้าได้เรียบเฉยมาก -_-;
“ก็ไม่มีใครถามกูหนิ
ถ้ามาถาม กูก็จะบอกเหมือนที่มึงมาถามไง ฮ่าๆๆ” เออ ก็จริงของมัน 5555555
“นี่กูรู้คนแรกเลยปะ >O<!!?
กูสัญญาว่าจะไม่บอกใคร” ผมจับไม้จับมือมัน แต่มันกลัวหัวเราะลั่น
“ฮ่าๆๆๆๆ แม่มึงต่างหากรู้คนแรก”
“แม่กู!?
อีกละะะะะ ทำไมเจ๊นี่ชอบมายุ่งกับชีวิตพวกกูจั๊งงงงง T^T” ผมแอบเซ็งไปนิดหน่อย เอาวะ
อย่างน้อยคนที่รู้ความลับไอ้โด้คนแรกก็เป็นคนในตระกูลบยอน ไม่เป็นไร ให้อภัย
“ก็ตอนม.4อ่ะ
พอพวกเราเข้าบ้านปั๊บ แม่มึงก็ทักกูปุ๊บเลย
ตั้งแต่วันนั้นแม่ก็พยายามช่วยกูมาโดยตลอด แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มากหรอก
เพราะไอ้ห่านั่นแม่งนิ่งเฉย” โด้อธิบายก้มหน้านิ่ง
“เดี๋ยว!
ตั้งแต่ม.4เลยหรอ O_O! แล้วที่ผ่านมามึงไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรอวะ
ไอ้ไคแม่งก็เปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่น”
“ไม่รู้ดิ กูก็เฉยๆ นะ
อย่างน้อยไคมันก็ไม่ได้จริงจังอะไร แต่กูเริ่มจะเสียวๆ ตรงลีแทมินเนี่ยแหละ นานจัง
-_-^” มันบ่นนิดหน่อย ก็จริงของมัน รู้สึกว่าลีแทมินนานสุดในชีวิตไอ้ไคละ...
สองเดือน 5555555
“ไม่เป็นไรนะมึง
กูสัญญาว่ากูจะไม่บอกใครแล้วก็จะช่วยมึงอย่างเต็มที่เลย ^O^!!” ผมชูสองนิ้วให้กำลังใจมัน
มันยิ้มให้อย่างอารมณ์ดีก่อนที่เราสองคนจะกอดกันตามประสาผู้หญิง 555555 พ่อง!
ผู้หญิงอะไรล่ะ แค่เพื่อนผู้ชายปรับทุกข์กันต่างหาก!
“ถ้าไอ้ไคมันถามก็บอกว่า
กูเบื่อมัน โอเค?”
“โอเค
^_^! กูไปนอนบ้างละ บาย” ผมลุกขึ้นก่อนที่จะโบกมือลาแล้วออกมา
ก็เจอผู้ชายสี่คนยืนรออยู่หน้าห้อง
-_-^
“กูไปนอนละ”
ผมพูดขึ้น แต่พวกนั้นก็มาขวางทางผมไว้
“ความว่า?” นั่นไง ไอ้ห่าไคแม่ง
อยากรู้สุดละมันอ่ะ
“ก็ไม่มีไร
มันด่ากูว่าบ้าด้วยซ้ำที่คิดอะไรแผลงๆ แล้วมันก็บอกกูว่ามันเบื่อมึงด้วยแหละไค”
ผมยักไหล่เป็นเชิงไม่ใส่ใจ แต่หน้าไอ้ไคแอบตกใจกับประโยคสุดท้าย “โห่ไรว้า นี่กูกะจะไปเปิดสำนักเจน
ญาณทิพย์แข่งกับแม่มึงนะเนี่ยไอ้แบค สุดท้ายกูก็เดาพลาด” ไอ้เซฮุนเซ็งไปถนัดตา
คือมึง... มึงควรจะไปเปิดอ่ะ เพราะมันเป็นความจริง T^T แต่ก็ดีละ แม่กูจะได้ดูขลังต่อไป 5555555
“เออๆ แยกย้ายไปนอนได้ละห่า”
ผมผลักพวกนั้นให้พ้นทาง ก่อนที่จะสั่งให้ชานยอลพาผมไปที่ห้องนอนมัน
(ห้องนอนหรือสวนหลังบ้านก็ไม่รู้ ใหญ่สัส) ผมอุตส่าห์เตรียมใจตั้งแต่เนิ่นๆ
ว่าผมน่าจะโดนมันลวนลามบ้างอะไรบ้าง แต่มันก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ
แค่หอมแก้มผมฟอดใหญ่ก่อนจะหลับทันที นี่มึงคงจะเหนื่อยมากสินะ -_-^
กูอุตส่าห์แก้ผ้ารอ เอ๊ย! อุตส่าห์เตรียมใจนะเว่ยยยยย!
หลับบ้างก็ได้ ชิ -^-!
**********
ผมไม่รู้ว่า
ไอ้หมาแบคมันพูดจริงรึเปล่า...
เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง
ไอ้โด้ก็หลับตาพริ้มบนเตียงแล้ว ผมจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนให้เรียบร้อย
ก่อนที่จะเดินกลับมาที่เตียงแล้วขึ้นนั่งบนนั้น
ผมนั่งมองหน้ามันอยู่อย่างนั้น
ตอนนี้ในหัวผมมีแต่คำว่า ‘มันควรจะบอกว่าชอบกูดิวะ! ทำไมมันเบื่อกูอ่ะ!?’
ผมลูบหัวมันเบาๆ
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงชอบมองไอ้โด้เวลามันหลับและทำไมผมถึงชอบลูบหัวมันเวลามันหลับ
คือทุกอย่าง ต้องทำตอนมันหลับ...
“อะไร” สงสัยลูบหัวมันแรงไปหน่อย
มันจึงลืมตาขึ้นมาก่อนที่จะขยี้ตาตัวเองอย่างงัวเงีย
“ขอโทษ ตื่นเลยหรอ”
ผมหยุดลูบหัวมันก่อนที่จะนั่งตัวเกร็ง
“ไม่ตื่นมั้งเนี่ย” มันตอบกวนๆ
ก่อนที่จะมองหน้าผม
“มึงเบื่อกูหรอ” จู่ๆ
ผมก็ถามคำถามคาใจ อยากจะเอามีดกรีดปากจริงจริ๊ง จะถามมันทำไมวะกู
“นิดนึง” มันตอบแบบไม่ต้องคิด
ก่อนที่จะจ้องหน้าผม “ถามทำไม”
“กูต้องทำยังไงให้มึงไม่เบื่อกู”
ไอ้เหี้ยไคคคค คำถามแรกก็บ้าพอแล้ว คำถามสองนี่โคตรจะบ้า -O-!
“กูเบื่อมึงก็ดีแล้วนิ”
พูดจบมันก็ตะแคงหนีไปอีกทาง
“ไม่เอาอ่ะ อย่าอย่างงี้ดิโด้”
ผมจับให้มันหันมาหาผมอีกครั้ง
“มึงแคร์กูไง๊?” มันพูด
สายตาที่จ้องมา... ผมอ่านไม่ออกเลยจริงๆ
“เออ” ผมตอบแบบไม่ทันคิด ก็...
ก็มันจริงนี่ ผมแคร์มัน
“มึงชอบกูไง๊?”
“...” ผมเป็นฝ่ายเงียบเมื่อเจอคำถามนี้
“เห็นมั้ย มึงก็ไม่ได้ชอบกู”
มันพูดก่อนที่จะตะแคงกลับไปอีกทาง “นอนเหอะ แล้วไม่ต้องถามคำถามบ้าๆ พวกนี้อีกนะ”
โด้...
ขอกูหาคำตอบอีกหน่อยนะ
แล้วซักวันกูจะมาบอกมึง
ไคโด้นี่แบบ....คือไม่ได้มาม่านะ แต่มาแบบหน่วงเสมอต้นเสมอปลายมาก....
ตอบลบ