16
Couple Rings.
‘พี่ลู่จ๋า’
‘อารายยยยยย’
‘ไปเดทกันมะ ><?’
‘ส... สองคน? O
/ / O ไม่เอา! เอาคนอื่นไปด้วยเด่ะ!’
‘งั้น...
เอาชานยอลกับแรดแบคไปด้วย ดีมะ จะได้เป็นดับเบิ้ลเดทไง อิอิ’
‘แล้วอย่างนั้น...
ไคกับโด้เค้าจะไม่โกรธเอาหรอ ไม่ชวนกันน่ะ’
‘อืม...
ถ้าอย่างนั้น... ก็ไปเดทกับสามคู่เป็นทริปเปิ้ลเดทไปเล้ยย!!’
“ก็อย่างที่บอกนั่นแหละ
กูบังคับให้พวกมึงไปให้หมด วันเสาร์นี้ตอนบ่ายสอง ไม่งั้นกูก็อดไปเดทกับพี่ลู่
เข้าใจมะ” ไอ้แรดเซฮุนผู้ที่ดิ้นรนจนได้พี่ลู่มาครองพูดขึ้นแบบวางก้าม ผมล่ะงงเต๊ก
ตั้งแต่วันนั้นละ -_-; นั่งแดกข้าวอยู่ดีๆ
พอสองคนนี้เดินกลับเข้ามาในร้านนี่แทบจะประคองเดินเข้ามาเลยทีเดียว
ไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างพี่ลู่จะเอาไอ้ฮุนด้ายยยยย
TTOTT
“ไปครับไป เนอะแบคฮยอนเนอะ ^_^” ไอ้ชานยอลยิ้มแก้มปริ
“แรดแบค
ถ้ามึงไม่ไปกูจะให้ชานยอลข่มขืนมึงตรงนี้แหละ จะไปไม่ไป!?” ไอ้เซฮุนขู่ผม -*-
“ไม่ดีมั้งครับเซฮุน
ตรงนี้มันโต๊ะกลางคณะเลยนะ ผมว่าไปทำแอบๆ ดีกว่า” ไอ้ชานยอลแนะนำได้เหี้ยมาก -_-^
“หยุด! เออกูไป ห่าราก -*-”
เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองโดนข่มขืนกลางคณะหรือที่อื่นก็ตามแต่ ก็เลยต้องบอกว่าไป
นี่ไม่ได้อยากไปเลยนะ O_O นี่โดนข่มขู่นะ!
“เอ่อ...
วันเสาร์อาทิตย์กูไม่ว่างอ่ะ แหะๆ เรียนพิเศษภาษาอังกฤษตั้งแต่บ่ายโมงถึงหกโมงเลย”
ไอ้โด้พูดขึ้น ทำเอาอีแรดฮุนหันไปค้อนขวับ
“มึงอ่ะะะะะ!!
แล้วเหี้ยไคมันจะไปกับผู้ใดดดดด”
“มันก็... มีแฟนของมันอยู่นิ
ฮ่าๆๆ มึงก็ชวนน้องเค้าไปดิไค” โด้หันไปบอกไค แต่ไม่ได้สบตา เอ๊ะ...
เกิดอะไรขึ้นระหว่างไอ้พวกนี้ -_-^
“เอ่อ...
กูจำเป็นต้องไปใช่มั้ย” ไอ้ไคชี้ที่ตัวเองก่อนจะทำหน้าเพลีย
“ใช่!”
“อือ
ถ้างั้นกูเอาแทมินไปด้วยก็ได้ -_-;”
“ห๊าาาาาาา O[]O!!
แทมินอีกแล้วเร้ออออออ!!”
แล้วทุกคนก็พร้อมใจกันตะโกนลั่นโต๊ะ (ทุกคนที่ว่าก็มีแค่ผมกับเซฮุนนั่นแหละ 55555)
“ก็แม่งมาง้องแง้งขอคืนดี
กูก็ว่างอยู่ ก็เลยโอเค” มันตอบหน้าเฉยเมยมาก พวกเราก็พลอยเงียบกันไปด้วย
ผมไม่รู้ว่าไอ้เซฮุนเงียบเพราะอะไร แต่ผมเงียบเพราะสงสารโด้
หน้ามันตอนนี้ดูเหนื่อยกับการได้ยินเรื่องนี้เต็มที
โด้เอ๋ยยยยยย
ก็บอกชอบเค้าไปสิฟระะะะะ =______=
วันเสาร์
วันนี้ไอ้ฮุนขับรถไปรับพี่ลู่กับชานยอล
แล้วชานยอลก็รบเร้าให้มารับผมด้วย (ฮ่าๆๆๆๆ) ส่วนไอ้ไคกับแทมินก็มากันเอง
แต่แหม... ไอ้เห้ชานยอลมันคึกอะไรขึ้นมาอีกก็ไม่รู้ แม่งใส่คอนแทคเลนส์ด้วยง่ะ -w-
พอมันถอดแว่นทีไรผมก็เคลิ้มทู้กที > / / <
“แรดแบคแก้มแดงเชียว
เขินชานยอลถอดแว่นอ่ะเด๊” ไอ้ฮุนแซว แหม
พอตัวพ่อไคไม่อยู่ ตัวลูกเซฮุนก็มาแซวกูแทนตัวพ่อได้อย่างดี =O=
“บ้าไง๊ - / / - ดูแม่งเด่ะ
คิดว่าใส่คอนแทคเลนส์แล้วหล่อไง๊สัสสส ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลยแหยะ!” ผมตะโกนลั่น อ่ะลืมบอกไป ตอนนี้พวกเราอยู่หน้าร้านเค้กย่านเมียงดงครับ
กำลังรออีกคู่นึงมา
“ว้า
ผมเห็นแบคฮยอนหน้าแดงทุกทีที่ผมใส่คอนแทคเลนส์ ผมก็เลยคิดว่าแบคฮยอนชอบ
สุดท้ายแล้วก็ไม่ชอบหรอครับเนี่ย (._.)” ชานยอลทำหน้าเหมือนเศร้าสุดขีด พอผมมองหน้าพี่ลู่ว่าทำยังไงต่อดี
พี่แกก็พยักเพยิดให้ผมปลอบใจ (?)
“เอ่อ... เอาจริงๆ ก็คือ ที่หน้าแดงก็เพราะ...
เอ่อ... ไงล่ะ ก็หล่อไง เออ - / / - หล่อไงงง” ผมพยายามปลอบมันเต็มที่
แต่ก็เหมือนพูดความจริงออกไปยังไงไม่รู้ T^T
“อันยอง” จู่ๆ
ไอ้ไคก็เดินเข้ามาพร้อมแทมิน หน้าไอ้ไคดูเซ็งมากก
แต่พวกเราก็ทำเป็นไม่เห็นว่ามันเซ็งแค่ไหน
“เอาล่ะ เดี๋ยวเราแยกย้ายกันนะ
อีกสองชั่วโมงมาเจอกันหน้าร้านเค้กแล้วก็กลับพร้อมกัน” ไอ้ฮุนประกาศ แต่ดูเหมือนพี่ลู่จะยังไม่รู้เรื่องนี้
“ไรอ่ะ O[]O!!
ไหนบอกว่าทริปเปิ้ลเดทไงฮุน!” พี่ลู่ร้องลั่น
“แหม่ ใครมันจะอยากเดทกับคนอื่นด้วยล่ะคร้าบพี่ลู่ฉุดฉวยยย~ อยู่กันสองคนก็พอแล้วเนอะ” ว่าแล้วก็ฉุดกระชากลากถูพี่ลู่ออกจากร้านไป
ผมกับชานยอลก็เลยบอกลาไคกับแทมินแล้วก็เดินแยกออกมา
“เข้าห้างกันเหอะ ร้อนอ่ะ -_-;” ผมแนะ เอาจริงๆ นี่มันก็เดทแรกของเราสินะ (_ / /_) ชานยอลเอามือผมไปจับชายเสื้อมันก่อนที่จะพาเดินเข้าไปในห้าง
“ผมรู้ว่าแบคฮยอนคงไม่อยากจับมือกับผมหรอกใช่มั้ยครับ
ฮ่าๆๆ” ชานยอลพูดอารมณ์ดี
“อือ (._.)” ผมจับชายเสื้อมันไว้แน่น จนมันพาเดินมาเข้าร้านหรูหราแห่งหนึ่ง
“เฮ้ยมึงงง
จะซื้อเหี้ยอัลไลไม่ทราบวะ” ผมกระซิบเมื่อรู้ตัวว่ากำลังอยู่ในร้านจิวเวลรี่หรู!
คือแบบ! กูควรจะใส่สูทมาร้านนี้อ่ะ TOT
มึงพากูมาทำม้ายยยย~
เราสองคนก็เสื้อยืดขาสั้นรองเท้าแตะ ก็รู้ว่ามึงรวย แต่ก็ต้องรู้จักกาลเทศะกันนิดนึงนะมึงงงง
“อ้าวคุณชาย สวัสดีค่ะ พาเพื่อนมาด้วยหรอคะ”
พนักงานทักขึ้น
หะ... เดี๋ยวนะ
ไอ้สรรพนาม ‘คุณชาย’ แม่งมาอีกล้ะ!!!!
“ไม่ใช่เพื่อนครับ
แฮะๆ แต่ก็ไม่ใช่แฟน >O< พี่หาแหวนคู่ให้ผมหน่อย
เดี๋ยวผมรูดการ์ดครับ” ชานยอลยืนเท้าเคาท์เตอร์กระจกเหมือนคุ้นเคย
“มัน... ยังไงล่ะเนี่ย”
ผมมองหน้ามันก่อนจะพึมพำเบาๆ
“ก็นี่ร้านบ้านผมอ่ะ แฮะๆ”
มันตอบเกาหัวเขินๆ เดี๋ยวนะ... มึงควรพูดว่า ‘บริษัทจิวเวลรี่ของพ่อกับแม่ผมที่รวยๆ อยู่ญี่ปุ่น’ มากกว่าปะชาน?
“นี่ค่ะคุณชาย ^^
ตัวแหวนสลักได้ด้วยนะคะ” นางหยิบแหวนคู่สแตนเลสที่มีเพชรเล็กๆ
หนึ่งเม็ดมาให้ดู ก่อนจะกระซิบเบาๆ “ไอ้นี่ไม่ใช่คริสตัลนะคะ
เพชรหนึ่งกะรัตค่ะคุณชาย”
“=[]=!!!!!” เมื่อได้ยินอะไรเพชรๆ หน้าผมก็เอ๋อแดกเลยทีเดียว
“เอาคู่นี้แหละ”
ชานยอลตอบเด็ดเดี่ยวมาก T^T!!
“แล้ว...
ใส่แหวนไซส์ไหนคะ” นางหันมาถามผม ด... เดี๋ยว ถามกูทำไมครับเพ่!?
“ม...
ไม่ใช่ของผมครับ ^^; ของชานยอลเค้า” ผมชี้ไปที่ชานยอลแบบลนๆ
“ของแบคฮยอนนั่นแหละครับ ^_^” มันตอบก่อนที่จะยิ้มให้อย่างหวานหยด - / / / / - คือ... เจ๊พนักงานขายครับ มึงสาววายใช่มั้ย
55555 กูเห็นมึงยิ้มเขินเลยนะเว้ย!
“อ่า... หรอ”
ผมพึมพำ ชานยอลเห็นว่าผมไม่ยอมยื่นมือไปให้วัดไซส์ซักที
ก็เลยจับมือขวาผมมาวางไว้บนเคาท์เตอร์ เจ๊แกก็ปฏิบัติหน้าที่เยี่ยมยอด
เพราะนางทำการวัดทันทีที่มือผมไปอยู่บนนั้น
“จะใส่นิ้วอะไรกันคะคุณชาย”
“นิ้วนางแล้วกันครับ”
ขอบคุณที่ไม่ใช่นิ้วนางข้างซ้าย =O=!!! และเหมือนมันรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่...
“เดี๋ยวข้างซ้ายเอาซักสิบกะรัตดีมั้ยครับ
^^” มันกระซิบข้างหู พ่อมึง TOT!! เดี๋ยวแม่กูอิจฉา
แย่งเอาไปใส่แทนทำไงเฮ้ย! (คือไม่ได้ปฏิเสธอะไรเลย
แค่กลัวว่าเพชรเม็ดใหญ่เกินไปแล้วแม่จะแย่ง แค่นั้นแหละจบ 55)
“มือสวยมากเลยค่ะ
คุณแบคฮยอนใช่มั้ยคะ ^^?” นางหันมายิ้มถาม
ที่รู้ชื่อผมก็คงจะได้ยินจากชานยอลเมื่อกี้ “มือสวยมากจริงๆ นะคะ >< ไซส์นี้พอดีมั้ยคะ”
“อ่า... พอดีครับ” ผมลองเขย่าๆ
นิ้ว ที่วัดไซส์แหวนก็ไม่หลุดลงมา
“ส่วนของคุณชายเบอร์นี้ค่ะ
ดิฉันจำได้ ^_^” พูดจบนางก็นั่งรื้อตู้ด้านล่าง
ก่อนที่จะได้มาหนึ่งคู่
“ลองสวมกันดูสิคะ”
นางทำหน้ารอฟินสุดๆ ผมหยิบแหวนมาลองใส่ เป็นจังหวะเดียวกับที่ชานยอลก็ใส่พอดี
ผมเผลอเอามือขวาไปลองเทียบๆ กับมือขวาชานยอล ก่อนที่เราจะยิ้มให้กันและกัน
เชี่ยยยยยยยยยย TOT
เรื่องนี้แม่งจะหวานเกินไปแล้วนะ!
“โอเค ไม่ต้องบอกป๊าผมนะ
เดี๋ยวเค้าตกใจ ฮ่าๆๆ” ชานยอลหยิบบัตรเครดิตให้อย่างง่ายๆ
นี่ทำไมมึงเป็นคนสิ้นเปลืองขนาดนี้หาาาา -O-!!
“เรียบร้อยแล้วค่ะ ^__^
อ้อ! คุณชายคะ
ข้างล่างเค้ามีกิจกรรมชิงรางวัลไปเกาะเชจูสองที่นั่งด้วยค่ะ ไปลองเล่นดูมั้ยคะ”
เมื่อนางยื่นบิลและคืนบัตรเครดิตให้ชานยอลเสร็จ ก็พูดแนะนำ
“กิจกรรมอะไรหรอพี่”
“ชื่อกิจกรรมว่า... อะไรน้า...
รู้สึกจะเป็น ‘กัดป๊อกกี้ให้สุดรู
แล้วไปเกาะเชจูด้วยกัน’ มั้งคะ แหะๆ ^^; ชื่อติดเรทนิดนึงแต่ก็น่าสนุกนะคะ” ไม่นิดแล้วแหละเจ๊!! เกมห่าอะไรวะ กัดป๊อกกี้ให้สุดรู =[]=!!
“โอเคครับ เดี๋ยวผมไปเล่น
ไปก่อนนะครับ” พวกเราโค้งให้เจ๊นิดหน่อยก่อนที่จะเดินออกมา
ก็ได้ยินเสียงด้านล่างกำลังเฮฮากันพอดี
“เชิญเลยคร้าบบบบบ เรารับเฉพาะคู่เพื่อนเท่านั้นนะ
คู่รักไม่รับ~ มาเลยยยย
มั่นใจว่ากัดป๊อกกี้จนเหลือน้อยที่สุดได้ก็มาเลยยยยย~” เสียงพิธีกรดังลั่น
เริ่มมีคนคู่เพื่อนหญิง-หญิง ชาย-ชาย (แบบเถื่อนๆ) มาสมัครกันสองสามคู่
ชานยอลไม่รอช้ารีบพาผมลงบันไดเลื่อนทันที
“ฮ... เฮ้ยย =[]=!!
มึงจะเล่นอะไรนี่มึงถามความสมัครใจกูยั๊ง? ห่านี่แม่งงงง”
ผมร้องลั่น แต่ก็ไม่ทันละ เดินมาจนถึงโต๊ะรับสมัครพอดี
“ผมชื่อปาร์คชานยอล
คนนี้เพื่อนผมชื่อบยอนแบคฮยอนครับ” มันแนะนำตัวอย่างรวดเร็ว
คนรับสมัครก็กรอกชื่ออย่างรวดเร็วแล้วก็พาเราขึ้นเวทีทันที เพราะหมดเวลารับสมัครพอดี
“เหี้ยยยยยย
มึงทำอะไรฟังกูก่อนได้มั้ยยยยย TOT” ผมบ่นบนเวที
แต่แม่งก็ลงไม่ได้ละ สปอร์ตไลท์ส่องหน้าเต็มๆ
“เอาหน่า
เกาะเชจูฟรีเลยนะครับแบคฮยอน” มันพยายามปลอบ
“นี่เราต้องถอดแหวนคู่รึเปล่า”
ผมกระซิบ
“ไม่ต้องหรอกครับ ^_^
ถ้าเราจะแพ้เพราะแหวนคู่ก็ช่างมัน
แล้วต่อจากนี้แบคฮยอนก็ห้ามถอดนะครับ ^^”
เหมือนมันจะสั่งผมยังไงไม่รู้ ผมก็เลยเอามือซ้ายกำมือขวาตัวเองไว้เพราะกลัวว่ากรรมการจะเห็น
“เอาล่ะครับบบบ!
ตอนนี้เราก็มีอยู่ทั้งหมดห้าคู่ หยิบป๊อกกี้กันได้เลยคร้าบบบ
แล้วก็ลุยกันเลย เอาให้เร็วที่สุดและสั้นที่สุด!!
ถ้าหายไปทั้งแท่งได้ยิ่งดี!” พิธีกรประกาศ
ชานยอลจึงเดินไปหยิบป๊อกกี้แล้วยื่นมาให้ผมคาบ ผมจึงใช้ฟันกัดไว้ ส่วนชานยอลเองก็ค่อยๆ
กัดเข้ามาเรื่อยๆ จนปากเรา... ใกล้กันเกิ๊นนนนน
“อื้ออออ” ผมร้องขัดขืนนิดหน่อย
ให้ทำไงเล่า! คนดูเยอะแยะ! แถมคนดูแต่ละคนนี่พร้อมจิ้นเสมอ!
“...”
แต่ดูเหมือนไอ้ฟันเยอะมันจะไม่สนใจห่าอะไรทั้งนั้น
มันเอียงหัวเข้ามาด้านในมากขึ้นเพื่อไม่ให้คนดูเห็นฉากอีโรติคของพวกเรา - / / -
จนปากเราโดนกันจริงๆ นั่นล้ะ TT^TT
...
แล้วฟันของพวกเราก็กระแทกกัน
555555555555
“...” มันเป็นฝ่ายกัดป๊อกกี้ในที่สุด
ก่อนที่จะผละออกไปและยกมือขึ้นบอกว่าเสร็จแล้ว
“อะไรกันครับคู่นี้!!
O_O ทำเร็วมากกกกกกก!! แล้วนี่ป๊อกกี้หายไปไหนครับ”
พิธีกรหันมาคุยกับพวกเรา
“อยู่ในปากพวกเราหมดแล้วครับ”
ชานยอลตอบหน้าตาย ทำเอาคนดูเขินม้วนกันเป็นแถว
“ถ้าเช่นนั้น!
ถ้าเช่นนั้น! รับไปเลยครับบัตรเที่ยวเกาะเชจูสามวันสองคืน!!
รับไปเลยยยยย!!”
พิธีกรเดินไปหยิบบัตรกำนัลมาให้พวกเราอย่างรวดเร็ว ผมยังคงเอามือซ้ายกำมือขวาไว้แน่น
ส่วนชานยอลก็เป็นคนรับบัตรกำนัลหน้าระรื่น
“เห็นมั้ย ชนะด้วยยย ^^” มันหันมาบอกผมท่ามกลางแสงแฟลช
“อือออออ T^T”
เอาจริงๆ นะ...
กูชินกับการจูบมึงไปแล้วอ่ะชานยอล
-O-!!
**********
“เฮ! เฮ! เฮ!” เซฮุนเดินจับมือผมตลอดทาง
ระหว่างทางก็ร้องไชโยโห่ฮิ้ว -_-; บ้าชิบบบบบ กูอาย
“=______=”
“พี่ลู่ ไปซื้อชานมไข่มุกกันมะ
เดี๋ยวป๋าเลี้ยงเอง” มันชี้ไปที่ร้านชานมไข่มุกริมสวนสาธารณะ
“ค่ะป๋า เลี้ยงหนูด้วยค่ะ
ฮ่าๆๆๆๆ” ผมตอบกลับไปอย่างอารมณ์ดี เราเดินเข้าไปในร้านก่อนที่จะสั่ง ‘ชานมไข่มุกสองแก้ว’ อย่างอัตโนมัติ
ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผมไม่คิดจะเปลี่ยนไปกิน ‘โกโก้ไข่มุก’
บ้าง -_-^
“อืมมมม อาหย่อยยยย”
ผมพูดเบาๆ ก่อนที่จะเคี้ยวไข่มุก เซฮุนพาผมไปนั่งที่สนามหญ้า
ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนอย่างกับบ้านตัวเอง
“พี่ลู่...”
“หืม?”
“จำได้มั้ย วันแรกที่เราเจอกัน...”
มันพูดพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ ผมหลับตานึกภาพก่อนที่จะหัวเราะพรืด
“ฮ่าๆๆๆ
ที่ฮุนพาพี่ไปซองซูอพาร์ตเมนท์ แล้วก็บอกว่าไม่ใช่บ้านตัวเอง แค่มาเดินเล่นอ่ะนะ
จำได้สิ ^^” ผมตอบก่อนที่จะยิ้มกลับ แหม่... ใครจำไม่ได้ก็ความจำเสื่อมละ
เพราะมันเป็นการจีบที่บ้ามาก!
“มีต่ออีก...”
มันพูดก่อนที่จะหลับตาลงแล้วยิ้มบางๆ
มีอะไรต่ออีกว้า...
อ้อ!
มัน...
ขอกูแต่งงานนี่หว่า -O-!!
“เอ่อ...
ก็พอจะจำได้บ้างน่ะ - / / -” ผมเกาหัวก่อนที่จะมองไปทางอื่น
แต่มันก็เด้งตัวขึ้นจากพื้นหญ้ามาแล้วหันมาหาผมทันที
“ผมขอแต่งงานพี่ลู่ทิ้งไว้
พี่จำได้ใช่มั้ย”
“อือ (._.)” ผมก้มหน้างุด
“เรามาแต่งงานกันจริงๆ มั้ย?”
“ฮะ -O-?”
“นี่ผมจริงจังนะ แหวนผมก็มี!
นี่ผมเตรียมการณ์ล่วงหน้ามาตั้งแต่ขอพี่ลู่ออกเดทแล้ว
ไม่คิดว่าต้องพ่วงไอ้พวกนั้นมาอีกสองคู่ ยังไงซะ... ก็กำจัดไปได้ เหลือแค่เราสองคน
^^” มันอธิบาย พลางหยิบกล่องแหวนในกระเป๋า
“หา =O=!
นี่เอาจริงหรอเนี่ย” ผมร้องลั่น แต่มันก็แค่พยักหน้า
“ผมวางแผนไว้แล้วว่าเมียงดงมีสวนสาธารณะที่อยู่ใกล้โบสถ์...”
“...”
“ก็เลยพาพี่ลู่มาเดทที่เมียงดง
จะได้มาที่สวนสาธารณะนี้แล้วก็ไปแต่งงานกันที่โบสถ์เลยไง ทันใจดี”
มันยิ้มออกมาอย่างเด็กๆ ก่อนที่จะเปิดกล่องแหวนออกมา
พ... เพชร =[]=!!!!!!
“ของปลอมหลอกเด็กอีกอ่ะเด่ะ!” ผมโพล่งขึ้นมา
“ม่ายช่ายๆ” มันส่ายหน้า
“ของแท้แน่นอน สามกะรัตครับผม!”
ส... สามกะรัต =[]=!!!
“ไอ้ฮุนบ้า!
ทำไมทำตัวสิ้นเปลืองแบบนี้ฮะ? แบบนี้ใครมันจะไปแต่งด้วย
แล้วนี่เงินใคร! ทำไมฟุ่มเฟือยแบบนี้! ไม่เอาเลยนะ!
พี่ไม่แต่งหรอก แหวนแพงขนาดนี้ใครมันจะไปแต่งลง!” ผมบ่นเป็นชุดๆ
ก็มันจริงนี่หว่า!
แหวนเพชรสามกะรัตใครมันจะไปใส่ลงวะ!!
“ผมว่าแล้วว่าพี่ลู่ต้องงอแงไม่ยอมแต่งเพราะเพชรเม็ดใหญ่ไป...”
มันพูดแล้วก็ควานหาอะไรบางอย่างในกระเป๋า เมื่อหยิบออกมาก็เป็นกล่องแหวนอีกอัน
“ผมเลยเอาแหวนเพชรสองกะรัตมาเผื่อไว้แล้ว”
“เผื่อหาพ่องงงง TTOTT!!
นี่มึงรู้จักเศรษฐกิจพอเพียงมั้ยฮะ!? โอยยย
จะเป็นลม! นี่ถ้าบอกว่ามีแหวนเพชรหนึ่งกะรัตมาเผื่ออีกนี่ไม่พูดด้วยแล้วนะ”
ผมยื่นคำขาด คำหยาบเริ่มผุด 5555555 แต่ผมก็มองหน้าเซฮุนด้วยสายตาที่โมโหมากจริงๆ
“เอ่อ...”
“...”
“ไม่มีหรอกน่า แหมมมม -..-
เอาเป็นว่าแต่งด้วยแหวนสองกะรัตไปก่อนแล้วกัน
เดี๋ยวผมจะเก็บสามกะรัตไว้ขออีกทีหลังออกจากกรม” มันพูดแล้วลุกขึ้นยืน
แถมยังฉุดผมให้ลุกอีกต่างหาก -O- จากนั้นพี่แกก็รวบชานมไข่มุกสองแก้วไปไว้ในมือเดียว
ก่อนจะลากผมไปที่โบสถ์
ตึก... ตึก... ตึก...
เสียงรองเท้าของเราที่ดังก้องโบสถ์กับเสียงหัวใจของผมมันกลายเป็นเสียงเดียวกันไปแล้ว
“ตื่นเต้นเนอะ” มันพูดเบาๆ
เราเดินไปที่ด้านหน้าของตัวโบสถ์เงียบๆ ก่อนที่จะหยุดอยู่ตรงแท่นพิธีกรรมหน้าโบสถ์
เราหันมามองหน้ากันก่อนที่จะอมยิ้มนิดๆ
“ผมจำบทไม่ได้อ่ะ...
เอาเป็นว่า... ผมรับพี่ลู่เป็นภรรยาแล้ว พี่ลู่จะรับผมเป็นสามีมั้ยครับ?”
มันถามได้ขวานผ่าซากมาก ผมจึงทำได้แค่หัวเราะ
“ฮ่าๆๆๆ”
“...”
“คิก ^^” ผมมองหน้ามันก่อนจะลูบใบหน้านั้นอย่างแผ่วเบา
“...”
“รับจ้ะ”
ผมโผกอดฮุนน้อยของผมอย่างมีความสุข มันเองก็ก้มลงมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่
ก่อนที่จะเริ่มมองมาที่ปากผม...
“อ๊ะๆๆ รอเลยยยยย
จูบนี้รอหลังจากฮุนออกจากกรมก่อนนะ ฮ่าๆๆ” ผมรั้งไว้แล้วยื่นมือซ้ายให้
มันยิ้มจนแก้มปริก่อนที่จะหยิบแหวนเพชร (บ้าบอคอแตก) สองกะรัตมาใส่ให้
ผมก็เลยใส่กลับให้มันบ้าง
“มีอะไรจะบอกแหละ...” มันกระซิบ
“...”
“ความจริงยังมีแหวนเพชรหนึ่งกะรัตกับ
0.5 กะรัตอีกนะ แต่กลัวพี่ลู่ไม่ยอมพูดด้วยเลยมาบอกตอนนี้ เค้าขอโต๊ดนะ T^T”
“ไอ่ฮุนนนนนนนนนนนนนนนนนน -O-!!!”
เราเดินกลับไปที่ร้านเค้กที่นัดกันไว้
เห็นชานยอลกับแบคฮยอนนั่งกินเค้กอยู่ในร้านจึงเดินเข้าไปสมทบ
“เอ๊โย่ว!” ฮุนทัก ก่อนที่จะชูมือซ้ายของตัวเองและมือซ้ายของผมขึ้นมา “Will
you marry me? Yes, I will~ วะฮะฮ่าๆๆ”
“พี่ลู่!
เอาจริงอ่ะ O_O!!”
แบคฮยอนถึงกับลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ ส่วนชานยอลก็มองอึ้งๆ เหมือนกัน
“ก็... ฮ่าๆๆ ไอ้นี่มันบ้า
พี่ก็บ้าตาม” ผมเกาหัวเขินๆ ก่อนจะนั่งลง
“ว้า~ ถ้าอย่างนั้นของเราก็ดูจิ๊บๆ ไปเลยอ่ะดิครับ” ชานยอลพูดขึ้น
แกล้งทำสีหน้าเซ็งๆ ก่อนที่จะชูมือขวาตัวเองกับแบคฮยอนขึ้นมา
ส่วนแบคฮยอนก็ก้มหน้างุด
“อุ๋ยยย แรดแบค!
มึงเป็นอะไรกับชานยอลมัน? ยังมีหน้ามาใส่แหวนคู่กับเค้าอีกนะ สุดท้ายก็เคะแดกหัวอ่ะนะหนู
ฮ่าๆๆ” เซฮุนด่าแบคฮยอนก่อนที่จะหัวเราะชอบใจ
“พ่อง!
ไอ้ห่านี่มันบังคับกูต่างหาก! - / / -”
แบคฮยอนด่ากลับ แต่หน้านี่แดงก่ำไปถึงหู
“อืม...” ผมขัดขึ้น “แล้วไคยังไม่มาอีกหรอ”
“นั่นสิ... อ้าว!
นั่นแทมินนี่หว่า!”
ฮุนหันไปเจอแทมินที่กำลังเดินเข้ามาในร้านพอดี แต่ภาพที่เราเห็นคือ...
แทมินที่จมูกแดงก่ำเพราะกำลังร้องไห้... เดินมาคนเดียว
“ฮึก... ฮึก...”
เจ้าตัวเดินเข้ามาหาพวกเราที่โต๊ะ มือเล็กๆ นั่นกำลังปาดน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสาย
“เกิดอะไรขึ้น?”
แบคฮยอนถามก่อนที่จะลูบหลังแทมินเบาๆ
“พี่ไค... ฮึก...
พี่ไคเค้ากลับไปตั้งแต่แรกแล้วครับ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น