21
JongDae’s birthday.
“แฮปปี้เบิร์ทเดย์ครับพี่จงแด
^________^” เสียงของเด็กหนุ่มสี่คนดังขึ้นพร้อมกัน
ในมือของทั้งสี่คนก็มีพลุกระดาษที่ถูกบีบจนแตกจนเกิดเป็นพลุเล็กๆ น่ารักๆ
อยู่ในร้านบุฟเฟ่ต์เค้ก
ทั้งสี่ต่างยิ้มเกร็งเพราะวันนี้มันเป็นวันเกิดของใครก็ไม่รู้ที่พี่ลู่ลากให้มาแทนเซฮุน
“ไอ้พวกนี้ชื่อเซฮุน?”
จงแดหันไปถามลู่หานเซ็งๆ
เขาเอามือยันหน้าตัวเองไว้ก่อนจะหรี่ตามองเด็กรุ่นน้องทั้งสี่คนด้วยสายตารำคาญ
“เปล่า -_-;
แต่เป็นเพื่อนสนิทเซฮุน”
“แล้วเอามาทำไม”
“ก็เซฮุนมันไม่ว่างนี่หว่า T___T
จงแด กูขอร้อง มันไม่ว่างก็ไม่ต้องไปอะไรกับมันหรอก นะ T^T” ลู่หานเข้าไปนั่งข้างจงแดก่อนจะเขย่าแขน
“ชื่ออะไรกันบ้าง”
จงแดไม่สนใจคนที่กำลังมาพูดขอร้องข้างหู แต่กลับหันไปสนใจพวกรุ่นน้องแทน
“ผมคยองซูครับ คนนี้ไค ชานยอล
แล้วก็แบคฮยอนครับ” คยองซูเป็นคนแนะนำเพื่อน จงแดกับอี้ชิงจึงพยักหน้าหงึกๆ
เป็นการรับรู้
“พี่ชื่ออี้ชิงนะ
หรือจะเรียกว่าเลย์ก็ได้ ส่วนนี่ชื่อจงแด”
อี้ชิงเป็นคนแนะนำเพราะรู้อยู่แล้วว่าคนอย่างจงแดไม่มีวันเปิดปากแนะนำตัวแน่นอน (เพราะเปลืองน้ำลายโดยใช่เหตุ)
“ครับ ^_^
พี่จงแดครับ พวกผมว่าพี่อย่าไปพูดถึงไอ้ฮุนมันเลยนะ ช่วงนี้มันยุ่งมากจริงๆ”
แบคฮยอนเป็นคนพูดขึ้นมา เพราะขนาดปิดเทอม ควรจะไปเที่ยวด้วยกัน
แต่มันก็ยังไม่มีเวลามาหาซักกะนิด
“มันไม่ว่างกับพวกมึงได้
แต่มันควรจะมีเวลาว่างกับแฟนมันบ้าง” จงแดพูดหน้านิ่ง
ลู่หานได้ยินแบบนั้นก็เริ่มซึม
“มึงอ่ะ
ก็บอกแล้วไงว่ามันว่างตอนเที่ยงคืนถึงเจ็ดโมงเช้า ตอนนั้นกูก็ไม่ว่างไง
กูหลับไงจงแด กูผิดเองที่ไม่ว่างตอนที่มันว่าง เข้าใจกูมั้ย”
ลู่หานพยายามเกลี้ยกล่อม
“ไม่เข้าใจ” จงแดยังคงตอบหน้าตาย
อี้ชิงจึงส่งซิกให้ลู่หานว่าเอาของขวัญมาให้เป็นการเปลี่ยนเรื่องดีกว่า
“อ้อออ!
ของขวัญญ ^____^;; นี่เลยยยย แกะซะ”
ลู่หานรีบหยิบกล่องของขวัญมาให้ จงแดพยักหน้าขอบคุณก่อนจะค่อยๆ แกะออก
“กระเป๋า MCM?
มึงจะให้ของขวัญวันเกิดกูหรืออี้ชิงกันแน่”
เมื่อแกะออกมาก็เป็นกระเป๋า MCM ใบใหม่ล่าสุด แน่นอนว่าสาวก MCM
อย่างอี้ชิงเริ่มจะตาลุกวาว ต่างกับจงแดที่ยังคงเฉยๆ
“อี้ชิงมันมี MCM
กูก็มี MCM แต่มึงยังไม่มีเลย
ก็เลยซื้อมาให้ไง จะได้เป็นแก๊งค์เดียวกัน >O<”
“แป๊ะจงแด กูอยากได้อ่ะ *___*” อี้ชิงพูดขึ้นเบาๆ
“งั้นเอาไป” จงแดให้อี้ชิงง่ายๆ
จนลู่หานเริ่มไม่พอใจ
“เหี้ยเลย์!
มึงจะไปเอาของมันทำไมเล่า แล้วมึงก็ให้มันง่ายจังวะ!”
“ของขวัญวันเกิดที่กูอยากได้จากมึงคือ
โอเซฮุน... ไปเอามันมา” จงแดยื่นคำขาด
ลู่หานเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจงแดมันอยากจะเอาเซฮุนมางานวันเกิดหนักหนาขนาดนี้
“ฮึ!
ก็ได้!” สุดท้ายลู่หานก็ต้องโทรหาเซฮุน
เขาเดินออกไปนอกร้านก่อนจะกดโทร แน่นอนเขารู้อยู่แล้วว่าไม่มีใครรับสายหรอก
ก็แค่โทรไปงั้นแหละ...
โทรไปโทรมาปาไปยี่สิบสาย -O-
มันจะด่ากูมั้ยเนี่ย
T___T
ครืดดดดดดดด...
เชี่ยๆๆๆๆๆ โทรศัพท์กูสั่นนนนนนน
‘น้องฮุนของพี่ลู่’
“ฮ... ฮัลโหล O_O” ลู่หานรีบรับโทรศัพท์ด้วยความตกใจ...
ก็ใครมันจะไปคิดล่ะว่าฮุนมันจะโทรกลับมาหาได้
(พี่ลู่มีอะไรรีบร้อนรึเปล่าครับ)
ปลายสายดูเร่งรีบ เขาเองก็ไม่ได้ว่างมากถึงขนาดมาโทรศัพท์
แต่พี่ผู้จัดการเห็นว่าเบอร์นี้โทรเข้ามายี่สิบรอบแล้ว อาจจะมีเรื่องเร่งด่วน
ก็เลยรีบไปบอกเซฮุน
“ค... คือ
ฮุนเลิกถ่ายละครกี่โมงหรอ” ลู่หานถามตะกุกตะกัก
(อ่า... เที่ยงคืนเหมือนเดิมครับ)
เสียงเซฮุนดูจ๋อยลงไป เพราะเขาไม่มีเวลาให้พี่ลู่อีกตามเคย...
“ถ้าเลิกเร็วก็มาที่ร้านบุฟเฟ่ต์เค้กแถวโคเอ็กซ์มอลล์นะ
พอดีเพื่อนพี่มันอยากเจอฮุนให้ได้เลย ถ้าไม่เจอมันจะไม่ยอมกินเค้กน่ะ
แต่ถ้าฮุนไม่ว่างก็ไม่ต้องมาหรอกนะ เดี๋ยวพี่จัดการเอง” ลู่หานรีบพูดให้เซฮุนฟัง
เพราะรู้ว่าเซฮุนก็ไม่ได้มีเวลามาคุยมากนัก
(อ่าครับ...
ถ้าผมเลิกเร็วผมจะรีบไปนะ)
“จ้ะ” ลู่หานตอบพลางวางสาย
ก่อนจะเดินคอตกกลับเข้าร้าน ทุกคนในร้านเริ่มเพลิดเพลินกับบุฟเฟ่ต์เค้ก เด็กๆ
ทั้งสี่คนแยกไปนั่งอีกโต๊ะโดยมีอี้ชิงไปสมทบ ทุกคนดูสนุกสนานกับวันเกิดจงแด
(ทั้งที่พึ่งรู้จักเมื่อกี้) และยังนั่งเม้าท์มอยเรื่องสัพเพเหระกับอี้ชิง
เว้นเสียแต่จงแดที่ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะเดิมคนเดียว
“มัน-ไม่-มา-หรอก!” ลู่หานตะโกนลั่นร้าน ทำเอาทุกคนที่กำลังสนุกๆ อยู่หันมามองด้วยความตกใจ
“มันไม่มากูก็ไม่จัดวันเกิดต่อ”
จงแดยังคงดื้อจนลู่หานเซ็ง เขาเดินไปหยิบเค้กช็อกโกแลตลาวามาก่อนจะกินมันอย่างโมโห
พอจะป้อนให้จงแด เจ้าตัวก็เบือนหน้าหนี
“นี่พี่จงแดเค้าจะไม่กินเค้กเลยหรอเนี่ย”
แบคฮยอนพึมพำกับพวกโต๊ะตัวเอง
“อือ มันชอบเค้กมากเลยนะ
แต่ถ้ามันไม่กินซะขนาดนี้แปลว่ามันคงอยากให้เซฮุนมาจริงๆ” อี้ชิงตอบ
เขาเองก็งงว่าทำไมจงแดต้องอยากเจอเซฮุนขนาดนั้น
“พี่เค้าบ้าดาราหรอครับ”
คยองซูหันมาถามอี้ชิง แต่อี้ชิงก็ส่ายหน้า
“ไม่อ่ะ ไม่เลยซักกะนิด
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเป็นแบบนี้” เมื่ออี้ชิงพูดจบ ทุกคนก็อยู่ในอาการใบ้กิน ต่างคนต่างใช้ส้อมเล็มเค้กแบบเหนื่อยใจ
เหมือนงานปาร์ตี้นี้จะแกร่วเพราะเจ้าของวันเกิดซะละมั้ง
ครืดดดดดดด...
ครืดดดดดดด...
โทรศัพท์ของลู่หานสั่น
แต่ลู่หานก็ไม่สนใจที่จะรับเพราะกำลังจ้องหน้าจงแดอย่างหมั่นไส้
ส่วนจงแดเองก็นั่งเฉย แต่สายตาแอบมองไปที่โทรศัพท์ก็เห็นชื่อ ‘น้องฮุน ของพี่ลู่’ เด่นหราอยู่บนไอโฟนของลู่หาน
“น้องฮุนของพี่ลู่โทรมา” จงแดบอกจนลู่หานตกใจรีบหันไปรับโทรศัพท์
แต่ปรากฏว่ามันไม่ใช่การโทรศัพท์...
มันเป็น Face
Time
“ฮุน! Face
Time ได้หรอ O_O” ลู่หานรีบกด Accept ก่อนจะตั้งไอโฟนตัวเองให้เห็นหน้าตัวเองได้
ภาพเซฮุนที่หลบมานั่งในรถทำให้เขารู้สึกดีใจไม่น้อย
(ผมมีเวลาห้านาทีอ่ะพี่ลู่ ^____^
ไหนเพื่อนพี่ลู่คนนั้นอ่ะ)
“เอ้านี่!” เมื่อเซฮุนพูดจบประโยค ลู่หานก็ยื่นไอโฟนตัวเองใส่หน้าจงแดจนจงแดเหวอไป
“อยากคุยกับไอ้ฮุนมากก็คุยซะ! เค้าโทรมาตามคำเรียกร้องมึงละเนี่ย”
“ว... ว่าไง”
จงแดพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มเหวอๆ
(ผมโอเซฮุน แฟนพี่ลู่ครับ ^^!) แน่นอนว่าถ้าไม่ได้อยู่บนรถ คงพูดประโยคนี้ไม่ได้ -_-;
“เออออ
เข้าใจว่างานเยอะ ขอลายเซ็นต์ด้วยนะ เขียนว่าให้คิมจงแด” จงแดพูดยิ้มๆ
“เฮ้ยยย เอาให้กูด้วยยยย
จางอี้ชิงงงง” เสียงอี้ชิงลอดเข้ามาจนเซฮุนหัวเราะ
(ฮ่าๆๆ ครับผม! คิมจงแดกับจางอี้ชิง เดี๋ยววันนี้ผมเซ็นต์ให้เลย!)
เซฮุนรับคำ ส่วนไอ้พวกเพื่อนสี่คนที่เหลือก็เริ่มมามุงดู
เพราะอยากคุยกับเซฮุนอยู่เหมือนกัน
“ไอ่เหี้ยฮุน
กูเสี้ยนอยากจะเม้าท์กับมึงชิบหาย” เมื่อเห็นหน้าโอเซฮุนที่คุ้นเคย
ไคก็หลุดคำหยาบออกมาหลังจากที่อัดอั้นไม่ได้พูดมานาน
(คร้าบบบ
เดี๋ยวผมจะไปเม้าท์ดาราสาวๆ ให้พี่ไคฟังเลยคร้าบ~ ฮ่าๆๆๆ)
“เอ้าพอๆ
พวกมึงไม่ต้องคุยกับฮุนมันหรอก” จงแดรีบเอามือปัดพวกที่อยู่ด้านหลังให้ออกไป “อ่ะ
เซฮุนคุยกับลู่มันซะ”
“ฮะ O[]O!!” ลู่หานที่นั่งเงียบอยู่อีกฝั่งหนึ่งถึงกับตกใจเมื่อจงแดยื่นไอโฟนมาให้
เซฮุนในไอโฟนยิ้มสดใส เพราะเขาก็อยากคุยกับพี่ลู่มากเช่นกัน
“เอ่อ...”
เมื่อถูกบังคับให้พูดโดยไม่ทันตั้งตัว ลู่หานก็พูดตะกุกตะกัก “ฮ... ฮุน
พี่ไม่ได้มีอะไรจะพูดหรอก แต่ว่า... รักษาสุขภาพด้วยนะ ถ้ามีคนมาชอบก็อย่าไปชอบกลับนะเข้าใจมั้ย
วางตัวดีๆ นะ อย่าเป็นข่าวกับใครด้วย อ่อนน้อมถ่อมตนด้วยนะ
อย่าให้ใครเค้ามาว่าว่าเราเป็นเด็กใหม่แต่ทำตัวหยิ่ง เข้าใจมั้ย”
(แหม่ ไหนบอกว่าไม่มีอะไรจะพูด
เอาซะยาวเลยนะพี่ลู่ ฮ่าๆๆๆ)
“ก็มัน...” ลู่หานก้มหน้างุด
ก็มันห่วงนี่นา... หวงด้วย!
(เฮ้ออออ
ผมคิดถึงพี่ลู่จังเลยยยย~
คืนนี้พี่เลิกเป็นเด็กอนามัยซักวันนึงแล้วนอนตีหนึ่งได้มะ
ผมมีเรื่องจะพูดกับพี่เยอะเลย >O<)
เซฮุนพูดพลางทำท่าเหมือนกับว่ามีเรื่องเยอะมากจริงๆ
“ได้
^O^ แต่แกดูดิ นี่ก็ห้าทุ่มแล้วจงแดมันยังไม่แดกเค้กซักอันเลยอ่ะ
พี่คงกลับดึกอยู่แล้วแหละ”
(ถ้างั้นนอนคุยกันโต้รุ่งเลยดีกว่า
>O<)
“บ้า!
เดี๋ยวฮุนก็ต้องไปทำงานอีก อย่าทำตัวเหลวไหลเสะ -_-” ลู่หานรีบปราม
(โอเคๆ ผมไปถ่ายต่อละ
ฉากสุดท้ายแล้ว >_< ขอกำลังใจหน่อย)
“สู้ๆ ^^v” ลู่หานพูดพลางชูสองนิ้วให้
(กำลังใจมาเต็ม!
ไปจริงๆ แล้วน้า เจอกันที่บ้านครับ)
“จ้า ^^” เมื่อพูดจบเซฮุนก็เป็นคนตัดสายไป
ลู่หานยิ้มกับไอโฟนโดยลืมไปว่ายังมีสายตาอีกหกคู่นั่งมองอยู่นานแล้ว
“เชี่ยมดกัด!” อี้ชิงแอบแซว “หวานมาก จะหวานไปไหนนน~”
“ก็นานๆ คนเค้าจะคุยกันนี่หว่า!” ลู่หานเถียงหน้าแดงก่ำ ก่อนจะเพ่งเล็งไปที่ตัวปัญหาของวันแทน “ไอ้จงแด
ไหนมึงบอกอยากเจอนักอยากเจอหนา พอถึงเวลาก็แค่ขอลายเซ็นต์แล้วก็จบ แค่เนี๊ยะะะะ!”
“กูไม่ได้อยากกจะคุยกับมันซักหน่อย”
“ห้ะ -O-”
“กูอยากให้มันคุยกับมึงบ้าง
แค่นั้นเอง ลายเซ็นต์มันคือของแถม” จงแดพูดพลางก้มหน้าก้มตากินเค้ก
เขาชอบกินเค้กมากแต่ที่ต้องมานั่งอดทน หยิ่ง
ทำเป็นไม่กินก็เพราะอยากให้ลู่หานกับเซฮุนได้คุยกันบ้าง แค่นั้นเอง...
“โหยยย แป๊ะจงแด >_____<
รักมึงจังงง~”
เมื่อรู้ว่าความจริงแล้วจงแดเป็นห่วงตนแต่แกล้งทำตัวงี่เง่าปัญญาอ่อนนี่ขึ้นมาก็เพื่อตัวเอง
ลู่หานจึงรีบวิ่งเข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงจนจงแดหงุดหงิด
“ไปกอดไอ้อี้ชิงไป กูจะแดกเค้ก”
“จ้า ^____^ จงแดยังโสดนะทุกคนนนน จีบได้ ฮ่าๆๆๆๆ” ลู่หานรีบโฆษณาเพื่อนตัวเอง
แต่ชานยอลก็รีบกุมมือแบคฮยอนขึ้นมาโชว์ว่าคนนี้มีแฟนแล้ว
ส่วนไคที่ไม่รู้จะทำยังไงก็กุมมือคยองซูขึ้นมาบ้าง
“อะไรของมึงไค มึงมาหวงโด้อีกละ”
แบคฮยอนบ่นเซ็งๆ
“เออน่า กูหวงเพื่อนกูวุ้ย” ไคตอบ
เมื่อเห็นแบบนั้นลู่หานจึงหันไปมองที่คนเดียวที่ยังเหลืออยู่... อี้ชิง
“หยุดเลยไอ้ห่าลู่! ไม่ต้องมาจับคู่กูกับไอ้จงแด” เมื่อรู้ว่าตัวเองตกเป็นเป้าหมาย
อี้ชิงก็รีบบอกปัด
“มึงไม่อยากได้คู่ ‘เฉินเลย์’ หรอ” จู่ๆ จงแดก็พูดขึ้นมา
ก่อนจะมองหน้าอี้ชิงแบบซีเรียส
“เหี้ย ใครคือเฉิน”
อี้ชิงหันไปถามงงๆ
“กูเห็นว่า
เพื่อนสนิทกูสองคนเป็นคนจีน ก็เลยตั้งชื่อจีนให้ตัวเองบ้าง ชื่อ... เฉิน”
จงแดอธิบายหน้านิ่งราวกับว่าเป็นเรื่องธรรมดามาก
“เฉินเหี้ยอะไรล่ะไอ้บ้าา =[]=!!
ไม่เอาเฉินเลย์เว่ย!!” อี้ชิงโวยวาย
แต่ก็ต้องเงียบลงเมื่อสายตาทุกคนดูระยิบระยับ พร้อมจิ้นคู่นี้เต็มที่
“ไอ้พวกเหี้ยยยยยย TT_____TT
ห้ามจิ้นเฉินเลย์นะมึงงง”
*********
“แม่จ๋า
คืนนี้แบคนอนบ้านชานยอลนะ” แบคฮยอนโทรศัพท์ไปหาแม่ตัวเอง เพราะหลังจากงานเลี้ยงวันเกิดจงแดก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว
ไม่อยากเดินทางหลายรอบให้เสียเวลา
(อือ)
“แม่ทำไรอยู่อ่ะ ตอบแบคซะสั้นเลย”
(นอน)
“โอเค T^T
แบคไม่กวนแล้ว แค่นี้นะครับ”
(อือ) ว่าแล้วก็วางสายไป
ความจริงตอนนี้แบคฮยอนอยู่ที่บ้านชานยอลแล้วแถมยังอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยพร้อมนอนอีกต่างหาก
แต่แค่จะโทรไปบอกแม่เผื่อว่านางจะเป็นห่วง (ที่ไหนได้ ไม่ห่วงแล้วยังหลับไม่สนใจ -O-)
“เฮ้ออออออออ เที่ยงคืนกว่าซะแล้ว
แบคยังไม่ได้เมะชานเลย” แบคฮยอนพึมพำเบาๆ ขณะที่กำลังนอนลืมตาอยู่บนเตียง
ชานยอลซึ่งนอนอยู่ข้างๆ จึงหัวเราะลั่น
“ฮ่าๆๆๆ
พอวันไหนแบคได้เป็นเมะนี่ไม่ค่อยมีเวลาเลยเนอะ”
“อือ -_-;”
“งั้น...”
“...”
“ให้แบคเมะต่อถึงตีหนึ่งก็ได้”
ชานยอลพูดอมยิ้ม เพราะเขารู้อยู่แก่ใจว่าชาตินี้ทั้งชาติ
แบคฮยอนก็ไม่มีวันเมะเขาได้สำเร็จ
“จริงหรอ >O<!!!
เฮฮฮฮฮ! ถ้าอย่างนั้น...” เมื่อร้องดีใจเสร็จ
แบคฮยอนก็ขึ้นไปคร่อมอยู่บนตัวชานยอลทันที
“อ๊ะ” ชานยอลอุทานออกมาเบาๆ
ใครมันจะไปคิดว่าแบคฮยอนจะรีบขนาดนี้
“หึหึ เสร็จแน่ เสร็จแน่”
แบคฮยอนทำสีหน้ามีชัยเหนือชานยอล ก่อนจะค่อยๆ ก้มหน้าลงมาหาชานยอล
แต่คนที่ถูกคร่อมอยู่กลับนึกสนุก เด้งหัวขึ้นไปแถมยังจูบคนที่อยู่ข้างบนตัวเองอย่างแม่นยำ
“อื้ออออ!
เป็นเคะก็นอนเฉยๆ สิ! หลับตาด้วย!” คนที่กำลังได้ใจเพราะตัวเองได้เป็นเมะรีบสั่ง
เพราะจูบเมื่อกี้เหมือนว่าเคะน้อยของเขากำลังกบฏยังไงไม่รู้
“โอเคครับ หลับตา”
ชานยอลหลับตาพริ้มทั้งที่ยังยิ้มอยู่ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังหลับตา
ตัวเองจึงรู้สึกเขินน้อยลงที่จะก้มลงไปจูบ
เพียงชั่วครู่ปากเรียวก็วางทับอยู่บนปากของชานยอล
ทว่า...
ลิ้นร้อนจากคนด้านล่างรุกเข้าไปในโพรงปากหวานหอม
ก่อนจะเป็นฝ่ายจับคนที่อยู่ด้านบนให้ลงมาอยู่ด้านล่างแทนเสียดื้อๆ
ถึงแม้คนตัวเล็กจะขัดขืนนิดหน่อย แต่คนที่ตัวใหญ่กว่าก็แรงเยอะพอสมควร
ต่างคนต่างแย่งกันเป็นฝ่ายสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากของอีกฝ่าย
จนสุดท้ายคนที่อยู่ด้านล่างก็จำยอมปล่อยให้คนด้านบนใช้ลิ้นควานหาความหวานหอมในโพรงปากตัวเอง
“อื้อ”
ร่างเล็กทุบไหล่คนตัวสูงเบาๆ เป็นการประท้วง แน่นอนว่าเขายอมหยุด แต่เลื่อนริมฝีปากมาที่คอขาวแทน
ก่อนจะกดริมฝีปากลงบนนั้นจนเกิดเป็นรอยแดงอ่อนๆ
มือใหญ่ถลกเสื้อของคนตัวเล็กขึ้นก่อนจะจุมพิตตีตราไปทั่วร่างจนร่างเล็กสะท้าน
แต่จู่ๆ สติก็กลับคืนเมื่อมือใหญ่กำลังจะถอดกางเกงนอนของตน
“ย... อย่าพึ่งเลยนะ”
ร่างเล็กออดอ้อน เมื่อรู้ว่าคืนนี้ตัวเองไม่ได้เป็นเมะแน่นอน
“ทำไมล่ะครับ”
เสียงแหบพร่าของชานยอลถามขึ้น
“ก... ก็มันเขินอ่ะ
อย่าพึ่งเลยนะ”
“ถ้าอย่างนั้น...”
ใบหน้าเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนหน้าของชานยอล ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าอีก
“แบคก็ต้องเป็นเคะตลอดไป โอเคมั้ย”
“ฮะ O_O!
ไม่เอา!” แบคฮยอนรีบปฏิเสธ
ใครจะไปยอมให้โอกาสนี้หายเล่า!
“งั้นก็ลุยต่อ...”
เขารีบสอดมือลงไปใต้กางเกงนอนของแบคฮยอน
แต่ก็ต้องหยุดเมื่อร่างเล็กส่งเสียงร้องลั่น
“โอเคค ยอมมม TTOTT ยอมแล้ววว อย่าทำอะไรแบคเลยนะ”
ร่างสูงยิ้มพอใจก่อนจะเอื้อมมือไปที่หัวเตียงหยิบไอโฟนของตัวเองขึ้นมา กดปุ่ม Voice
Memo ที่ตัวเองเคยใช้มาแล้วกับแบคฮยอน
“ข้าพเจ้าบยอนแบคฮยอน
จะเป็นเคะตลอดชีวิต หากทำตัวขัดขืนอยากเป็นเมะขึ้นมาเมื่อไหร่
ข้าพเจ้าจะถูกชานยอลจับกดทันที ลงชื่อด้วยครับ...”
ชานยอลกรอกเสียงตัวเองลงไปก่อนจะยื่นไอโฟนให้แบคฮยอนพูดลงชื่อ
“บยอนแบคฮยอน T____T” คนตัวเล็กพูดใส่ไอโฟนอย่างเสียไม่ได้ ชีวิตเมะของเขาจะหายไปแล้วจริงๆ
หรอเนี่ย TOT
“เฮ้อออออ~” ชานยอลเลิกคร่อมทับตัวแบคฮยอนก่อนที่จะทิ้งร่างลงไปบนเตียง
เปลือกตาเริ่มอยากปิดเพราะความเหนื่อยล้า
“ห่มผ้าด้วยสิ”
แบคฮยอนดึงผ้าห่มขึ้นมาพลางวางมันลงไปบนตัวชานยอล จัดผ้าห่มให้คลุมมิดชิดทั้งตัว
ก่อนจะล้มลงไปนอนบ้าง
“ความจริงแล้ว...” ชานยอลพูดขึ้นทั้งที่ยังปิดตาอยู่
“หืม?”
“ชานยอลน้อยพร้อมแล้วอ่ะ
แต่โดนขัดซะได้” เขาพูดออกมาพร้อมยิ้มแห้งๆ
“จริงอ่ะ - / / / / - ขอโทษนะ”
แบคฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงราวกับกระซิบ ก็เขายังไม่พร้อมจริงๆ นี่นา
แต่ตอนนี้ชานยอลดูเครียดมาก ถึงจะหลับตาเหมือนพร้อมหลับ แต่คิ้วยังผูกปมอยู่เลย
แรดแบคจะทำยังไงดี?
“นี่...” เมื่อคิดออก
แบคฮยอนจึงใช้นิ้วสะกิดเบาๆ ชานยอลจึงลืมตาขึ้นมาด้วยความสงสัย “ไม่โกรธใช่ป่าว”
“ไม่หรอกครับ ^^” ชานยอลยิ้มหวานมาให้ก่อนจะจูบเบาๆ ที่หน้าผาก
“ไม่คิดจะทำโทษหน่อยหรอ”
แบคฮยอนถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อ ก็ปกติถ้าเขาขัดใจชานยอล ชานยอลก็จะทำโทษตลอดนี่นา
“ก็ทำโทษไปแล้วไง
ที่ให้ทำสัญญาอ่ะ”
“... แค่นี้เองหรอ”
แบคฮยอนพึมพำกับตัวเองเบาๆ จนชานยอลไม่ได้ยิน
“ฮะ? พูดว่าอะไรนะ”
“พูดว่า แค่-นี้-เอง-หรอออออ!!!
- / / / / -” แบคฮยอนตะโกนออกมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำจนชานยอลต้องหลุดหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆๆๆ ถ้างั้น...
เนื่องในวันเกิดพี่จงแด ขออีกอย่างแล้วกันนะ”
“วันเกิดพี่เค้าผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้วไอ่บ้า
- / / / -”
“ฮ่าๆๆ เอาเป็นว่า...
ขอนอนกอดทั้งคืนเลยนะครับ ^___^”
“อื้ม >
/ / <” แบคฮยอนตอบพลางยิ้มตาหยี ก่อนจะเอื้อมแขนไปโอบตัวชานยอล
“เหมือนกอดตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ๆ เลยอ่ะ”
“หรอครับ...
ถ้างั้นเจ้าของก็หอมแก้มหมีก่อนนอนด้วยสิ”
“ไม่! - / / -”
“ไม่เป็นไร หมีหอมเจ้าของเอง...”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น