4
Weirdo or Playboy?
ผม! แบคฮยอนสุดหล่อแบดบอยและเป็นเมะกลับมาแล้วอีกครับ!
และผมก็ต้องเดินลงไปหยิบยานวดเคาท์เตอร์พูนมาให้ไอ้เอ๋อฟันเยอะนี่!
“นวดดีๆ ล่ะมึง
ถ้าชานยอลลงมาฟ้อง...” แม่ยังคงขู่ผม
“แบคจะโดนไล่ออกจากบ้าน
แบครู้แล้วน่ะแม่ -^-”
พยายามทำหน้างอนใส่นาง แต่นางก็ไม่สนใจอะไรผมเลย
ผมก็เลยต้องเดินกระแทกเท้าเสียงดังขึ้นไปข้างบน และภาพที่ผมเห็นเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็คือ...
ไอ้โย่งตัวหนึ่งที่ขาทั้งสองข้างเกินออกมาจากเตียง
กำลังนอนเปิดหลังอยู่
ราวกับคุณบุญเลื่องก็มิปานนนนน =[]=!!
ฮะ? แสดงว่ากูต้องกลายเป็น ‘จัน’ เด็กน้อยใสซื่องั้นซิ?
“ทาเอง”
ผมเขวี้ยงเคาท์เตอร์พูนลงบนหลังของมัน
“ผมเจ็บนะ T^T” หันมาทำหน้าจะร้องไห้ใส่อีก
“ไม่เอา!
กูไม่อยากเป็นจัน! ทาเองดิวะสัสสสส”
“จัน? อ๋อ... จันดาราสินะ ฮ่าๆๆ
ถ้างั้นมาเป็นคุณบุญเลื่องแทนผมมั้ยล่ะ”
“...” ด้วยความควายในตัวผมเอง
ทำให้ต้องเรียบเรียงความคิดนิดส์นึง
“^__^”
“ไม่เอา!
กูไม่ได้เป็นคนปวดหลังซักหน่อย” เอ...
ถึงจะบอกมันไปอย่างนั้นแต่ก็รู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง เพราะมันยังคง...
“^____^”
“ถุยยยยย!
ไอ้เหี้ย! งั้นกูก็ต้องนอนให้มึงถูหลังอ่ะดิ
มึงแม่งงี้ตลอดอ่ะไอ้เอ๋อ ชอบล่อลวงกู กูจะฟ้องแม่กู”
กว่าจะนึกออกก็เกือบถอดเสื้อให้มันถูหลังแล้วครับ T^T
“แหม
คิดว่าคุณแม่จะฟังใครคร้าบบบบ” โถอีนี่ นับวันมันชักจะกวนตีนกูขึ้นเรื่อยๆ นะ
“เออ แม่สุดที่รักมึง ชานยอล
กูขอร้อง ทาเอง” ผมงัดไม้ตายไม้สุดท้าย คือ...
เรียกมันดีๆ, ขอร้องมัน,
ไม่ใช้คำหยาบ
นั่นแหละ เดี๋ยวก็ได้ผล!!
“ไม่เอา ทาให้หน่อยได้มั้ยครับแบคฮยอน
*_*” ทำไมไม่ได้ผลวะ!!
“ไม่เอาาาาา”
ผมดิ้นนิดหน่อยเพื่อความน่ารัก แต่ก็ยังไม่มีคำหยาบหลุดจากปากผมครับ หึหึ
“ผมก็เกรงใจแบคฮยอนเหมือนกันนะครับ
แต่ว่า ถ้าแบคฮยอนไม่ทาให้ผมอ่ะ คุณแม่ก็จะไล่แบคฮยอนออกจากบ้าน
ผมเป็นห่วงตรงนี้เฉยๆ น่ะครับ (._.)”
“หราาาาาา
แล้วทำไมมึงไม่โกหกแม่กูล่ะครับบบบบ? ไอ้ห่านี่ หันหลังมา น่ารำคาญจริง
ห้ามนอนเหมือนอีคุณบุญเลื่องด้วย! นั่งเลยสัส!” สุดท้ายตบะความห่ามของผมก็หลุดผึงภายในสิบวินาที
และสั่งห้ามไม่ให้มันนอนซะด้วย -O-
ผมหมุนฝายานวดออก
ก่อนที่จะเริ่มบีบยาบนหลังมันแล้วก็ถูๆๆๆๆ ถูอย่างแรง!! เพื่อป้องกันไม่ให้มันเงี่ยนขึ้นมาได้
-_-^ ถึงกระนั้น... ผมก็แอบเห็นว่าหน้ามันกำลังเคลิ้มได้ที่!
“สัส
ห้ามช่วยตัวเองบนเตียงกู” ผมพูดขัดขึ้น
“ผมยังไม่รู้สึกอะไรเลยซักหน่อย
แบคฮยอนนั่นแหละ รู้สึกก่อนถึงได้พูดขึ้นใช่มั้ยล่ะครับ” มันหันมาพูดด้วยสีหน้ามีชัยเหนือกว่าผม
“เหี้ยยย!
กูไม่รู้สึกอะไรกับมึงทั้งนั้นแหละ
กูเห็นมึงทำหน้าเคลิ้มก่อนไงเหอะ”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อยอ่ะครับ
แบคฮยอนก็พูดเอาๆ เลยอ่ะ แสดงว่าแบค ฮยอนรู้สึกจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย (._.)
นี่ผมเขินนะ”
“กูไม่ทาละสัส -_-+!!” ผมเขวี้ยงยานวดใส่หัวมันจนมันร้องโอ๊ยแล้วก็เอามือกุมหัวเหมือนเจ็บมาก
“มันเจ็บนะ T^T
นี่ผมเจ็บจริงๆ นะ... งือ...” มันบ่นพึมพำก่อนที่จะแน่นิ่งไปโดยยังเอามือกุมหัวตัวเองอยู่
เฮ้ย -_-
นี่มันเจ็บจริงหรอ
“เหี้ยชาน” ผมเรียกชื่อมัน
“...”
“ชานยอล”
ผมเอามือไปสะกิดมือมันเบาๆ
แต่แล้วมันก็คว้ามือผมไว้ก่อนที่จะดึงตัวผมจนจมูกผมไปชนแว่นมัน
O_O!
“ถอดแว่นดีมั้ยน้า...”
ไอ้ชานยอลพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนประสาทสุดดด!
“ปล่อยกูนะะะะะ!” ผมดิ้นเพื่อให้พ้นไปจากตรงนี้ แต่แค่มือขวามันมือเดียวก็แรงควายมหาศาล
ดึงตัวผมไว้จนผมไม่สามารถหลุดไปไหนได้
“นานๆ โอกาสจะมา
ใครมันจะบ้าปล่อยล่ะ”
ใครมันว่ามันเอ๋อครับ!
ผมขอเถียงงงงง TTOTT!!
แต่...
ได้ข่าวว่าผมเองใช่มั้ยที่เรียกมันเอ๋อน่ะ
TT^TT
“ไม่เอานะชานยอลลลล
TOT อย่าทำอะไรแบคเลยยย” จู่ๆ ผมก็เข้าโหมดน่ารักเฉยเลยครับ O_O
เข้ามาโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
เพราะโหมดนี้ผมใช้กับแม่คนเดียวเท่านั้นนะ! ทำไมจู่ๆ
มันก็หลุดมาใช้กับไอ้ห่ารากนี่ได้ฟร้าาาาา
“ฮึ” มันแค่นหัวเราะออกมาครับท่านผู้ช๊มมมมม
T^T
“ชานยอลลลล ไม่เอา!
อย่าทำอะไรแบคคคคค” ผมรีบขอร้องเมื่อเห็นมันถอดแว่นออก
แถมยังดึงตัวผมเข้าไปใกล้หนักกว่าเดิม จนตอนนี้...
จมูกผมโดนแก้มมันแล้วววววว TTOTT
“ชานยอลลลล
ไม่เอานะ ปล่อยแบคเหอะนะ” ทำไมกูยังอยู่ในโหมดนี้วะสัสTT^TT!!
“แบคฮยอนต้องสัญญากับผมก่อนว่า
ไปค่ายเมื่อไหร่แบคฮยอนจะเป็นเด็กดี น่ารัก ผมอยากได้อะไรแบคฮยอนก็จะให้ทุกอย่าง
โอเค๊?”
“ไม่...”
“หรือว่าอยากร้องเสียงดังจนคุณแม่ต้องขึ้นมาเคาะประตูบอกให้เราสองคนเงียบๆ
ดีล่ะ? จะเอาอะไรดีน้า...” อ๊ากกกกก!! ไอ้ชานยอลมันเลววววว
“แค่ค่ายหนึ่งอาทิตย์ใช่มั้ยอ่า”
“ครับผม ^^”
“ก็ได้ T^T”
“พูดคำสัญญาของเราใส่มือถือผมด้วยครับ”
มันหยิบไอโฟนห้าอย่างปิ๊ง วิ๊งขึ้นมา แล้วก็กด Voice Memos อย่างเชี่ยวชาญ หน็อยยยย! มันคงจะเริ่มรู้แล้วแหละว่าผมเป็นพวกชอบเล่นตุกติกเลยต้องทำกันถึงขนาดนี้
“ผม บยอนแบคฮยอนขอสัญญาว่า
ไปค่ายเมื่อไหร่ บยอนแบคฮยอนจะเป็นเด็กดี น่ารัก...”
“ของปาร์คชานยอล” เสียงทุ้มขัดขึ้น
ทำให้ผมต้องพูดตามมันอย่างช่วยไม่ได้
“ของปาร์คชานยอล T^T และถ้าปาร์คชานยอลอยากได้อะไร บยอนแบค ฮยอนก็จะหามาให้ทุกอย่าง ลงชื่อ
บยอนแบคฮยอนครับ” พอพูดจบมันก็กดบันทึกพร้อมๆ กับปล่อยมือผม
เอาเข้าจริงถึงมันจะมีแรงมหาศาลขนาดไหน แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บที่มือเลย
แม้แต่รอยแดงก็ไม่มีด้วยซ้ำ
“โอเค สบายใจละ
ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ” เมื่อมันปล่อยผม+ใส่แว่นแล้ว มันก็เข้าโหมดเอ๋อตามเดิม -O-
ถ้าให้เลือก ผมขอเลือกไอ้เอ๋อชานยอลดีกว่านะ
ชานยอลคนเมื่อกี้มันเพลย์บอลชัดๆ อ่ะ T^T
“อาบเร็วๆ ล่ะไอ้เอ๋อ
กูรอต่อคิวอยู่สัส” นั่นไง! ไอ้ห่ามแบคฮยอนคนเดิมกลับมาแล้ว
ทำไมมึงต้องกลับมาตอนที่เรื่องราวทุกอย่างเสร็จหมดแล้วด้วยฟะ -O-
“มาอาบด้วยกันมั้ยล่ะครับ
จะได้เร็วๆ ^^”
“ไม่ต้องงงงงง!
ไปอาบเถิดดดด กูไม่กวนมึงแล้วววว”
หลังจากอาบน้ำเสร็จ
แม่ผู้แสนดีของผมก็ขึ้นมาหาชุดนอนให้ชานยอลใส่ ซึ่งกางเกงของผมที่ให้มันยืมนั้น
พอมันใส่แล้วก็เต่อมากกกก เสื้อนอนก็คับปลิ้นพุงจะแตก
“ชานยอลไม่ต้องติดกระดุมหรอกลูก
มันน่ารำคาญจะตาย เนอะลูกเนอะ” แม่ผมพูด
“จะดีหรอครับคุณแม่
ถ้าแบคฮยอนเค้าแอบเลือดกำเดาไหลขึ้นมา...”
“ฮ่าๆๆๆ เลือดมัน
ไม่ใช่เลือดชานยอลนี่ลูก ช่างหัวมัน เลือดเมะจะได้ออกไปจากตัวมันให้หมดๆ
ไขสันหลังจะได้ผลิตเลือดเคะขึ้นมาใหม่ไงลูก >O<” กูไม่ทราบว่าแม่กูเก่งชีววิทยาตั้งแต่เมื่อไหร่กันคร้าบบบบบ
ไขสันหลงสันหลังนี่นางไปรู้มาจากไหนก๊านนนน
“แหะๆ” แหม ไอ้ห่าชานยอล
ทีอย่างนี้แม่งหัวเราะซะเอ๋อแดก ทีเมื่อกี้นะมึง! อยากจะฟ้องแม่ใจจะขาด แต่ก็อายแม่ แถมแม่คงจะหัวเราะชอบใจมากกว่าอีก -_-^
“โอเค เรียบร้อยแล้ว ไอ้หมาแบค!
เลือดกำเดาไหลเดี๋ยวนี้ เอาเลือดเมะบ้าบอคอแตกออกไปให้หมดดดด!” แม่หันมาสั่งผม คือ... ท่านแม่ขอรับ
ผมต้องฮาราคีรีคว้านท้องเอาเชื้อเมะออกไปเลยใช่ไหม
คงจะยากนะครับ
เพราะผมมันเป็นเมะร้อยทั้งร้อยยยยย! (หรา)
“แม่!
ใครมันจะบังคับเลือดกำเดาไหลได้เล่า แม่ไปนอนได้แล่ว”
“แหน่ะ
อยากอยู่กับผัวจนตัวสั่นริกๆๆ เออน่ะ แม่ไม่อยู่นานหรอก ไม่ต้องไล่แม่หรอกนะจ๊ะ
จุ๊บๆ” ว่าแล้วนางก็เดินออกไปจากห้อง ชานยอลก็ล้มตัวลงนอนอย่างเต็มที่
ถึงแม้ว่าขามันจะยาวเลยออกไปนอกเตียงก็เหอะ
“กูนอนละ ห้ามลวนลาม”
ผมบอกล่วงหน้าก่อนที่จะตะแคงหนีไปอีกฝั่ง...
...
...
นอนไม่หลับโว้ย!!
มันเหมือนมีอะไรมากวนใจ…
ขาของไอ้ชานยอลที่ยื่นออกไปนอกเตียงนั่นไง
-_-!!! มันเกะกะตาเป็นบ้าเลยให้ตายเถอะ แถมไอ้ห่ารากนี่ก็หลับไปแล้ว
นี่มึงจะหลับเร็วไปปะ
ผมก็เลยจำเป็นต้องทำตัวเป็นคนดี
ลุกไปหยิบเก้าอี้มาต่อที่ขามัน โชคดีที่เก้าอี้มันสูงเท่าเตียงพอดี
ขามันก็เลยวางอยู่บนเก้าอี้เป๊ะ!
ผมยืนยิ้มกับความสำเร็จก่อนที่จะเดินไปนอนบนเตียงอีกครั้ง อย่าลืม! นอนตะแคงข้างคนละฝั่งกับที่ไอ้ยักษ์นี่นอนด้วย!
จู่ๆ แขนของมันก็ก่ายมาที่ตัวของผมก่อนที่จะดึงเข้าไปหามัน
ผมเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ก่อนที่จะได้ยินเสียงทุ้มกระซิบเบาๆ ข้างหู
“ขอบคุณนะครับ”
“...”
“ชอบแบคฮยอนนะ”
- / / -
เอิ่ม... ไอ้เหี้ยนี่
กูยังไม่หลับนะเหวยยยยยย
หกวันผ่านไป
ขอผมเล่าย้อนนิดนึง
ในวันรุ่งขึ้นของวันนั้น ผมต้องลงไปทอดไข่ดาวกับเบคอนให้ไอ้ชานยอลกิน
(ตามคำสั่งท่านหญิงแม่)
แล้วเราก็ออกไปเรียนด้วยกันโดยไอ้ชานยอลใส่เสื้อผมที่แสนจะเล็ก
(ตามคำสั่งท่านหญิงแม่อีกครั้ง) และทุกคนก็...
‘แม่งได้กันแล้ว’ เหี้ยไค
‘กูว่ายังหรอก อีหมาแบคมันแค่ให้ชานใส่เสื้อตัวเอง จะได้แสดงความเป็นเจ้าของไง
หึหึ’ เหี้ยชานมไข่มุก
‘ไม่หรอก แค่ชานมันไปนอนบ้านแบคเองล่ะมั้ง’ ไอ้โด้พูดดี
แต่ข้อสันนิษฐานทั้งหมดทั้งมวลก็ถูกทำลายโดยไอ้ชานยอล…
‘คุณแม่ใจดีมากๆ
เลยครับ แค่เห็นหน้าก็เรียกผมว่าผัวแบคฮยอนเลยล่ะครับ’ นั่นไง
เอาแม่กูมาอวดอีก ว่ามึงสนิทกับแม่กูแค่ไหนน -O-!!
‘เหยดดดดดดดด
ถ้าแม่ get แบคก็โอเค~’ เหี้ยไค
‘-_-^’ ผมไม่สามารถเอื้อนเอ่ยอะไรได้เลยจริงๆ 1.กลัวเหี้ยพวกนี้ไปฟ้องแม่
2.กลัวความเพลย์บอยในตัวไอ้เอ๋อพลุ่งพล่านแล้วผมจะต้องเข้าโหมดน่ารักนั่นอีก T^T
‘หวัดดีทุกคน ^O^!!
ยกเว้นเหี้ยเซฮุน -_-; เดี๋ยววันอาทิตย์นี้พี่ขอไปนอนค้างบ้านใครซักคนหน่อยสิ
วันรุ่งขึ้นจะได้ไปค่ายด้วยกันน่ะ’ พี่ลู่หานเข้ามาแทรก
จริงสิ อีกอาทิตย์นึงก็ต้องไปค่ายแล้วนี่หว่า
‘ค้างบ้านไอ้แบคมันดีมั้ยพี่ ผมอยากไปนั่งเล่นน้ำเต้าปูปลากับแม่มัน
ไม่ได้เล่นด้วยนานละ’ อย่างที่ไอ้ไคมันพูดแหละครับ
ขาพนันที่แม่ผมชอบที่สุดคือแก๊งค์เด็กหลังห้องเนี่ยละ
‘เออ ก็ดี แบคฮยอน พี่ฝากตัวด้วยนะ ^O^!!’
‘ฝากตัวในฐานะพี่เขยผมป่าวพี่ลู่หาน’
ไอ้ชานยอลเดี๋ยวนี้ชักจะลามปาม!
ทุกคนคงไม่ได้สังเกตหรือลืมอะไรไปบางอย่าง
ไอ้เซฮุนเงียบกริบ...
มันกำลังยืนจ้องหน้าพี่ลู่หานเงียบๆ
ด้วยสายตาที่หื่นกามสุดๆ
‘เหี้ยเซฮุน ไม่ต้องมามองหน้ากู ไปละทุกคน!’ แล้วพี่ลู่หานก็รีบวิ่งไป
(คงจะกลัวเซฮุนมันตามทัน)
เอาล่ะ... ย้อนความเสร็จแล้ว
มาพูดถึงวันนี้กันต่อเถอะ!
หลังจากที่อาบน้ำ+เปลี่ยนเป็นชุดนอนกันหมดแล้ว
ตอนนี้แก๊งค์เด็กหลังห้องและพี่ลู่หานกำลังนั่งเล่นน้ำเต้าปูปลากับแม่ผมอย่างสนุกสนาน
โดยเจ้ามือก็คือแม่ผมเอง ส่วนผมก็คอยเป็นเบ๊ เสิร์ฟน้ำและขนม
แต่ไอ้เอ๋อชานยอลกำลังศึกษาวิธีการเล่นซะงั้น 555555 (มันเล่นไม่เป็นครับท่าน -O-)
“อาเสี่ยวลู่ แม่ให้โอกาสหนูอีกครั้งนะลูก
จะลงน้ำเต้า หรือว่า ปู”
“น้ำเต้าครับคุณแม่!
ยังไงก็น้ำเต้า!” พี่ลู่หานยืนยันคำเดิม
“ถ้ามันออกปูอ่ะ?”
ไอ้เซฮุนหันไปถาม คือจะถามหาอะไรวะ -_-^
“ถ้าออกปูต้องให้เซฮุนจุ๊บแก้มนะจ๊ะลู่หานนนนน”
ดูเหมือนแม่ผมจะปรับตัวเร็วมาก นางรู้ได้อย่างไรว่ามันเป็นโมเม้นท์ฮุนฮาน =[]=!!
ทั้งที่ตั้งแต่เข้ามาในบ้านก็ยังไม่มีใครพูดเรื่องนี้เลย
“หึ ได้เลยครับคุณแม่!” พี่ลู่หานนนนน T^T รับปากเจ๊ทำม๊ายยยย
กลโกงนางคนนี้เยอะแยะมากมาย นางทำได้ทุกอย่างเลยนะพี่ลู่!
“เดี๋ยวคุณแม่!” ไอ้เซฮุนขัดขึ้น “ถ้าออกปูสามตัว ผมต้องได้จุ๊บสามทีนะ”
“อืม...” แม่คิดไปนิดหน่อย
ก่อนที่จะตอบหน้าระรื่น “ได้เลยลูกกกกกก จะแกะแล้วนะ...”
“...”
“ปู ปู ปู!!”
เอิ่ม...
เท่าที่กูเห็นมันเป็นน้ำเต้า กุ้ง เสือ ไม่ใช่หรอครับคุณแม่ =[]=!!!!
“หาาาาาา!!” พี่ลู่หานร้องตกใจแต่ก็ไม่ได้เรียกร้องขอดูสลากแต่อย่างใด พี่ครับ
ขอดูสลากเถอะครับ จะได้ไม่เป็นภาระของลูกหลาน -_-^
“จุ๊บเล้ยยยยย!” นางก็เชียร์เต็มที่ ชอบอยู่แล้วหนิเรื่อง Yaoi แบบนี้น่ะ!
จุ๊บ!
จุ๊บ! จุ๊บ!
ไอ้โอเซฮุนใช้โอกาสนี้หอมแก้มพี่ลู่หานซะเต็มปอด
พี่ลู่หานหน้าเบ้ไปทันที 55555 แต่ก็แอบหน้าแดงเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าจะมาโดนจุ๊บต่อหน้าแม่คนอื่นแบบนี้
“อ้าว!
ตายจริง!” แม่เอามือทาบอก
ดูหน้าก็รู้แล้วว่านางเสแสร้งแกล้งตกใจขนาดไหนน่ะ =_=!!
“แม่ดูผิดน่ะลู่หาน! มันออกน้ำเต้า กุ้ง เสือน่ะลูก T^T
แม่ขอโทษนะ จุ๊บเซฮุนมันเป็นการเอาคืนแล้วกันเนอะ”
แล้วแม่ผมก็จับหัวพี่ลู่หานให้หันไปจุ๊บแก้มเหี้ยเซฮุนที่ตั้งหน้ารออย่างรวดเร็ว -O-!!
“คุณแม่อ๊ะ!
ผมไม่เล่นแล้ว เซ็ง T^T!!”
หลังจากที่ปากตัวเองไปโดนแก้มเซฮุนแล้ว พี่ลู่หานก็เลิกเล่นอย่างจริงจัง
แต่ก็ไม่ได้โกรธอะไร กลับกลายเป็นว่ามาแลกที่กับผมแทน ผมได้เล่นแล้วเย้!
“ถ้าหมาแบคเล่น
ลูกเขยแม่ก็ต้องเล่นนะลูก ไอ้เซฮุนออกไปจากวงเลยมึง” อย่าตกใจครับทุกท่าน
แม่ผมสนิทกับแก๊งค์หลังห้องจนเป็นเพื่อนกันไปละ 55555 แล้วเซฮุนก็ต้องออกไปจากวงตามคำสั่ง
“ผมยังงงๆ อยู่เลยอ่ะครับคุณแม่”
ชานยอลเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะเขยิบตูดเข้ามาในวงอย่างมึนๆ
เดี๋ยวนะ...
นี่มันตำแหน่งเดียวกับฮุนฮานเมื่อกี้เลยนี่หว่า
-O-
“ไอ้โด้
แลกที่กันเหอะ” ผมหันไปกระซิบกับโด้ที่กำลังนั่งนับเงินตัวเองด้วยสีหน้าเซ็งๆ
(คงจะเริ่มหมดตัว)
“โด้ไม่ต้องขยับ
ถ้ามึงขยับแม่จะเอาหัวไอ้แบคยัดปากมึง” คุณแม่ครับ T^T ผมถามจริงๆ ผมมีแม่เป็นเจน ญานทิพย์ใช่ไหมมมม คือทำไมนางต้องรู้ทุกเรื่อง
กูจะขยับ, จะกระซิบ, จะตด, จะนินทาอะไรนางรู้ทุกอย่างงงงง!
“เล่นต่อ! จะลงอะไรก็ลง!” แม่ผมประกาศ ผมเลือกที่จะลงปู, ไก่,
น้ำเต้าอย่างละหนึ่งร้อยวอน ไอ้ชานยอลเห็นแบบนั้นก็เลยลงตามผม
“นี่!
ถ้าใครลงเหมือนกันแล้วออกพอดีเนี่ย ต้องจุ๊บกันด้วยนะ” เห็นมั้ย
ผมบอกแล้วว่านางรู้ทุกความเคลื่อนไหว!
“เหี้ยชานยอล
มึงเปลี่ยนเลย กูลงก่อน ไม่งั้นกูโกรธ” ผมหันไปแย้ง
“ก็ได้ครับ”
มันก็ยอมเปลี่ยนไปเป็นกุ้ง, เสือ, ปลาอย่างว่าง่าย
ดูซิ... ว่านางจะเหลือใครให้เล่นอีก
ในเมื่อเราลงไม่เหมือนกันแล้ว ฮ่าๆๆ
ผลออกมาก็คือ...
“เสือ กุ้ง กุ้ง จ้า!”
เอ...
เหมือนนางจะไม่ได้เล็งเราสองคนไว้ตั้งแต่แรกแฮะ
หรือว่านางจะ...
“เป๊ะเลยอ่ะ!
ไคกับโด้จุ๊บกันเดี๋ยวนี้” แม่ผมพูดขึ้น
Pardon Me? นางจะจับคู่ใหม่งั้นเร้ออออ?
“โหยแม่อ่ะ
ทำไมต้องออกเป๊ะขนาดนี้ด้วยเนี่ย” ไอ้ไคบ่น เพราะมันกับโด้ลงเสือกับกุ้งเหมือนกัน
มันหันไปจุ๊บแก้มโด้แบบเซ็งๆ ไอ้โด้ก็นั่งตัวแข็งทื่อเชียว เป็นอะไรของมันก็ไม่รู้
“หึหึ... เลิกเล่นดีกว่าว่ะ” จู่ๆ
นางก็ตัดบทล้มกระดาน “เหมือนจะมีคนเขินตัวแข็ง สงสารมัน ฮิฮิ”
แม่ผมพูดก่อนที่จะปรายตามาทางแถวๆ ผม
ฮะ? พูดถึงกู?
ผมชี้มาที่ตัวเองก่อนจะมองหน้าแม่แบบงงๆ
แม่ทำหน้าเซ็งนิดนึงก่อนที่จะทำปากออกมาเป็นคำพูดได้ว่า...
‘ไม่-ใช่-เมิง’
โอเค หมายถึงชานยอลสินะ
(คนแต่งและผู้อ่าน: เออ
ช่างหัวควายมึงแบค)
“พวกมึงไปนอนกันได้แล้ว
เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปค่ายอีก!”
แม่โบกมือไล่พวกเราที่อยากจะขอดูละครอีกตอน แต่ก็จำต้องไปนอนแต่โดยดี
โดยก่อนที่จะขึ้นนอน แม่ผมเรียกโด้ไปคุยกันสองคน ไม่รู้จะมีความลับอะไรกันอีก -_-;
“กูจะนอนกับพี่ลู่หาน”
เซฮุนแสดงเจตจำนงอย่างชัดเจน
“ไม่!
กูจะนอนกับชานยอล!”
พี่ลู่หานปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา 5555
“ไม่เอาอ่ะพี่ลู่
ผมจะนอนกับแบคฮยอนอ่ะครับ” ไอ้ห่านี่ก็แสดงความต้องการอย่างชัดเจนมาก
“ไปเหอะโด้ ไปนอนกัน
ช่างหัวไอ้พวกนี้” แล้วไอ้ไคกับโด้ก็เดินเข้าไปนอนด้วยกันในห้องนอนแขก
คือห้องนอนแขกบ้านผมมีสองห้องแถมแม่ยังตกแต่งหรูกว่าห้องนอนลูกตัวเองอีก -_-^
“ไปกันเถอะครับแบคฮยอน
ขอโทษนะพี่ลู่หาน ผมไม่อยากให้แบคฮยอนนอนกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม ขอโทษนะเซฮุน” ดูมัน
ทำตัวเป็นเทพบุตรซะจริง แล้วมันก็ลากผมเข้ามาในห้องนอนผมอย่างรู้งาน
“นอนกันเนอะแบคฮยอน ^O^” มันพูดก่อนที่จะเดินไปยกเก้าอี้ตัวเดิมมาวางไว้ปลายเตียง แล้วก็ล้มตัวลงนอนให้ขาพอดีกับเก้าอี้
“เดี๋ยวนี้แบคฮยอนไม่ค่อยพูดเลยอ่ะครับ
เป็นอะไรไปหรอ?” มันตะแคงหันมาถามผม ซึ่งกำลังนอนมองเพดานอย่างเหม่อลอย
“กูกลัวค่าย กูกลัวมึง
กูกลัวว่ากูพูดมากแล้วมึงจะไปฟ้องแม่กู” และผมก็ตอบตรงๆ ด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
แหงสิ ผมเงียบลงไปเยอะก็เพราะกลัวมันจะมาฟ้องแม่ให้ทำเรื่องอะไรแผลงๆ อีก
“แหะๆ
ผมขอโทษนะครับ” ว่าแล้วมันก็เอาแขนซ้ายมาโอบผมให้เข้าไปชิดกับมัน
ผมดิ้นนิดหน่อยแต่ก็อย่างว่าแหละ ต้านทานแรงมันไม่ได้อยู่แล้ว T^T
“ต่อไปนี้มันจะเป็นแค่เรื่องของเรา
ผมจะจัดการแบคฮยอนด้วยตัวเองและก็จะไม่ให้คุณแม่มาช่วยผมอีกต่อไปแล้ว ^^ ดีมั้ยครับ?”
“เออดี
อย่าเผลอให้แม่กูช่วยแล้วกันเถอะ สัส”
“ฮ่าๆๆ แต่แบคฮยอนก็รู้นี่
ว่าแค่ผมคนเดียว... แบคฮยอนก็อยู่หมัดแล้ว ฮิฮิ” มันกระซิบข้างหูผมอย่างเสียวซ่าน
เหี้ยยยยยยย TOT!
จะมีแม่หรือไม่มีกูก็ตายกับตายอย่างเดียวใช่ปะวะะะะ!
นอนดีกว่า! พรุ่งนี้เจอกันที่ค่ายนะทุกคน!!
พูดถึงโด้กันบ้าง...
“ไอ้โด้ มานี่เด๊ะ!” แม่แบคฮยอนเรียกผมขึ้นท่ามกลางเพื่อนๆ ที่กำลังขึ้นบันไดไปชั้นสอง
ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวว่าทำไมต้องเรียกแค่ผม
“คนอื่นอย่าเสือกค่ะลูก”
แม่แบคพูดก่อนที่จะเท้าสะเอวหาเรื่อง พวกนั้นเลยยอมขึ้นไปข้างบน
ผมจึงสวนทางเพื่อนเหล่านั้นและเดินลงมาด้วยสีหน้างงๆ
“โด้...
นี่มึงยังไม่ได้บอกชอบไคมันอีกหรอ นี่แม่นึกว่าพวกมึงพัฒนาไปไกลแล้วนะเนี่ย”
ประโยคแรกที่แม่แบคพูดทำเอาผมเจ็บไปนิดหน่อย
“ครับ”
“นี่มันตั้งแต่ม.4แล้วนะโด้ ทำไมล่ะ
มันไม่ชอบมึงรึไง” แม่แบคพูดเซ็งๆ
ใช่ครับ...
แม่แบคฮยอนรู้เรื่องนี้ตั้งแต่ผมกับไคเดินเข้ามาในบ้าน
ตอนที่พวกเราอยู่ม.4อย่างที่แบคฮยอนมันชอบพูดว่าแม่มันเป็นเจน ญาณทิพย์
ผมว่าคงจะจริง
จะว่าไป...
เรื่องที่ผมชอบไคนั้น
บนโลกนี้ก็มีแค่ตัวผมกับแม่ของแบคฮยอนเท่านั้นแหละที่รู้
ฮะๆ
“ตอนนี้มันมีแฟนไปแล้วครับแม่”
ผมตอบ
“มีแฟนแล้ววววว O[]O!!
โอ๊ยมึง แล้วทำไมมึงถึงอยู่เฉยได้วะเนี่ย บ้าชิบเป๋ง”
แม่แบคเงียบไปนิดหน่อยก่อนที่จะหยิบอะไรบางอย่างจากกระเป๋ากางเกง “เอ้านี่!
สลากน้ำเต้าปูปลาเมื่อกี้...”
“มันทำไมหรอครับ?”
ผมถามอย่างสงสัย
“เมื่อกี้น่ะ
แม่ไม่ได้แกล้งเหมือนเซฮุนกับลู่หานหรอกนะ สลากมันออกมาเป็นแบบนั้นจริงๆ”
แม่แบคเอาสลากยัดใส่มือผม เมื่อผมคลี่ออกมา... ก็จริงอย่างที่แม่แบคว่า
มันเป็น เสือ กุ้ง กุ้ง จริงๆ
“ถึงจะยังไม่สมหวัง
ก็เก็บไว้เป็นที่ระลึกก็แล้วกัน” ว่าจบแม่แบคก็เดินจากไป
ขอบคุณนะครับแม่...
ผมรู้สึกมีความหวังขึ้นเยอะเลย ^^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น