19
Let’s live together.
เชี่ยครับเชี่ยยยยย
ตื่นเช้ามารอยแดงห่าอะไรนั่นยังสิงสถิตติดบนคอผม
-O-!!!!
“เหี้ยชานยอลลล!
มึงแม่งงง! วันนี้กูต้องไปเรียนนะเว้ยยยย!” ผมร้องโวยวายขณะกำลังติดกระดุมเสื้อ
“ผมก็ต้องไปเรียนเหมือนกัน”
“ไม่เกี่ยวเว่ย!
กูหมายถึง! มึงจะทำคิสมาร์คห่าเหวอะไรนี่ทำม้าย
แล้ววันนี้กูจะโชว์คอให้ไอ้เหี้ยจงอินมันแซวกูเล่นไง๊ หาเสื้อกันหนาวดีกว่า”
ผมบ่นก่อนที่จะรื้อตู้เสื้อผ้าหาเสื้อกันหนาวที่ปิดคอได้
“ถ้าไคเค้าแซวก็บอกเค้าไปเลยครับว่าเราเป็นแฟนกันแล้ว”
“เชี่ยยยย T^T
เรื่องเป็นแฟนมันไม่เกี่ยวไงมึง คือเรื่องเป็นแฟนนี่กูโอเค
แต่เรื่องคิสมาร์คแม่ง TOT โดนล้อยันแก่ตายลงโลงแน่ๆ
กูต้องหาทางปกปิดมันนนน!” ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ก็เลยรีบตะกุยหาเสื้อกันหนาวในตู้เสื้อผ้า
แหม่... ตัวนี้ปิดคอดีจริงๆ แต่หนาอย่างกับกูจะไปอยู่กับเอสกิโม -_-;
“จะใส่ตัวนั้นจริงๆ
หรอครับแบคฮยอน ไม่ร้อนแย่หรอ” มันหันมาทำตาเป็นห่วงเป็นใย
“ถึงร้อนกูก็ยอมล่ะวะแม่ง”
ผมตอบกลับ
“ติดกระดุมเสื้อให้หน่อย *_*” มันเดินมาหาผมพร้อมกับเสื้อที่ยังไม่ติดกระดุมซักเม็ด
“มือเป็นง่อยใช่มั้ยครับชานยอล”
ผมบ่น แต่ก็ยังเดินไปหามันแล้วก็ติดกระดุมให้ทีละเม็ดอยู่ดี
“ไม่ได้เป็นง่อยแต่มือไม่ว่างอ่ะ”
ว่าพลางเอามือสองข้างมาโอบเอวผมจนผมจั๊กจี๋
“เชี่ยชานนนน - / / - ปล่อยเลยยยย
กูจั๊กจี๋เว้ย! จะให้กูติดกระดุมให้มั้ยห่า”
ผมบ่น มันก็เลยยอมปล่อยมือจากเอวมาขยี้หัวผมแทน -*-
“เออนี่แบคฮยอน ไหนๆ
เราก็เป็นแฟนกันแล้ว เราเปลี่ยนคำสรรพนามกันดีกว่าครับ”
“สรรพนามเห้อะไรอีกอ่ะ -_-?” เมื่อผมติดกระดุมให้มันเสร็จ ก็ต้องเซทผมให้มันต่อ
“ก็อย่างคู่พี่ลู่กับเซฮุนอ่ะ
พี่ลู่เค้ายังเปลี่ยนจากมึงกูเป็นพี่กับฮุน เลยนะ >< แบคฮยอนไม่เอาบ้างหรอครับ” มันนั่งมองหน้าผมผ่านทางกระจก
“ไม่เอา” ผมปฏิเสธทันควัน
“หูยยยย (._.)” มันพูดงอนๆ ก่อนจะก้มหน้าเล่นกับมือตัวเองซึมๆ
ผมมองกิริยาเหล่านั้นทางกระจกก่อนจะถอนหายใจออกมา คิดว่าทำแบบนี้มันน่ารักมากใช่มั้ยฮะะะ
- / / -!!
“เอออออ
จะเปลี่ยนเป็นอะไรล่ะไอ้ห่านี่” สุดท้ายแล้วผมก็ต้องแพ้ไอ้ชานยอลทุกที -_-^
“ผมขอเรียกแบคฮยอนว่า
‘แบค’ บ้างได้มั้ยอ่ะครับ - / / -”
มันพูดก่อนจะสบตากับผมในกระจก ผมรีบหลบตาก่อนที่จะทำผมมันให้เสร็จไวๆ
“เออๆๆ จะเรียกอะไรก็เรียก
แต่ที่แน่ๆ เอาไอ้ครับเคริบอะไรนี่ออกไปเหอะ กูไม่ชอบ -_-;
มันเหมือนกูกับมึงไม่สนิทกันเลย แล้วคำว่า ‘ผม’
อีก เปลี่ยนเป็น ‘เค้า’ ดีกว่า”
ผมพูดตามจริง ดูเหมือนว่ามันจะพูดเพราะสุภาพกับผม
แต่ผมกลับไม่ชอบเพราะมันดูห่างเหิน
“ก็ได้... แต่แบคก็ต้องเรียกตัวเองว่า
‘เค้า’ ด้วยนะ -^-
ไม่งั้นผมไม่พูดจริงๆ ด้วย” ดูแม่งดิ
ถ้ากูไม่ได้พูดมึงกูซักหนึ่งนาทีออกซิเจนจะไม่ไปเลี้ยงสมองนะเว้ย TOT
“โหยยยย ก็ได้แม่งง
แต่ถ้ามึงทำตัวน่าหมั่นไส้หรือน่าโมโหกูจะขึ้นมึงกูทันที!”
“โอเคครั...” เหมือนจะเกร็งกับการไม่พูดครับอยู่นะ
-*-
“งั้นเค้าเรียกแกว่า
‘ชาน’ นะ - / / -”
ผมรีบพูดและเลี่ยงที่จะไม่สบตา เหี้ยยยยยย เค้ากับแกเป็นอะไรที่กระดากปากมากจริงๆ
“ครับ ^___^”
“กูบอกว่าห้ามพูดครับไงไอ่ห่าชานนน!!”
“เอ่อ... อื้ม ^_____^ แต่แบคก็เหมือนกันแหละ -^-!!”
มหาลัย
“เฮ้ออออออออ”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่เป็นการทักทายไอ้ไค ไอ้ฮุนและพี่ลู่ที่นั่งกันอยู่กลางโรงอาหาร
เสื้อกันหนาวเอสกิโมนั่นเรียกร้องความสนใจไอ้สองพ่อลูกจอมแซวเป็นอย่างมาก
“ฮุน มึงเชื่อกู รอยจ้ำแดงๆ
ต้องมีทั้งตัวอีแรดแบคแน่ๆ” ไอ้ไคเปิดประเด็น
“เออ กูก็ว่างั้นแหละ ร้อนจนช้างจะตายห่าอยู่ละ
แม่งเสือกใส่เสื้อกันหนาวอย่างกับจะไปปีนเขาเอเวอเรสต์” ไอ้ฮุนตอบ พี่ลู่ขำเบาๆ
ก่อนจะนั่งอ่านหนังสือต่อ
“ไม่ใช่อะไรทั้งนั้นแหละห่า กูแค่หนาว
แค่นั้นแหละ” ผมตอบเซ็งๆ
“หนาว?
หนาวใจหรอคะแรดแบค” ไอ้ฮุนยังคงข้องใจ
“แล้วผัวมึงไปไหน” ไอ้ไคถามขัด
“ไปซื้อน้ำ”
“แน่ะ เดี๋ยวนี้รู้ด้วยนะว่า ‘ผัว’ หมายถึงใคร อีแบคนี่แรดแท้ -_-^” ไอ้ไคแซวแบบปลงๆ คงจะเริ่มชิน
“ก็มันเป็นผัวกูแล้วไง
ให้กูปฏิเสธยังไง -0-” ผมตอบไปตามจริง
ทำเอาคนบนโต๊ะสามคนหน้าเหวอกันหมด
“พ่องงง!
จริงดิ O[]O!! อีแรดแบคได้กับไอ้ชานยอลแล้วเหวยยย”
เชี่ยไคทำตัวร่าเริงมีความสุขมาก เหมือนกูใกล้จะแต่งงานในเร็ววันนี้
“ยังไม่ได้กันเว้ย!
แล้วมันก็ไม่ได้เป็นผัวกูอย่างเดียว พรุ่งนี้มันก็กลายเป็นเมียกู
หึหึ” ผมเกริ่นก่อนจะเล่าข้อเสนอของเราให้ฟังด้วยสีหน้าที่มีความสุขมาก
แต่ไอ้ไคกับเซฮุนกลับทำหน้าเฉยๆ -*-
“โถอีแรดแบค กูว่ามึงพลาดแล้วแหละ
มึงคิดว่าหน้าอย่างไอ้ชานยอลจะยอมปล่อยให้มึงเมะมันง่ายๆ หรอ ฮ่าๆๆๆ”
ไอ้ไคหัวเราะลั่น เออ... กูก็ว่าจริงของมัน
“ก็จริงของมึงอ่ะ
เมื่อวานตอนสี่ทุ่มแม่งเป็นเคะ แต่แม่งหลอกล่อให้กูไปดูหนังข้างล่าง
ครบสองชั่วโมงจนเที่ยงคืน มันก็บอกว่ามันเป็นเมะแล้ว -O-!!
มึงคิดดูดิ ใครแม่งนับวันใหม่ตั้งแต่เที่ยงคืนวะ” ผมบ่นเซ็งๆ
“โถถถถถถถอีควายยยยย
แล้วใครแม่งนับวันใหม่ตอนหกโมงเช้าเหมือนมึงล่ะห่า =____=” ไอ้ฮุนตอบกลับมา “อ๊ายยยย ผัวมาแล้วค่ะแบค”
“หวัดดีครับทุกคน อ่ะแบค
นี่น้ำแดงโซดา ชานซื้อชูครีมมาเผื่อด้วยนะ” ชานยอลเดินเข้ามาทักทุกคน
ก่อนที่จะพูดกับผมอย่างเป็นกันเอง จนทุกคนต้องทำเหวอกันอีกรอบ -_-^
“นี่พวกมึงคงจะ...
ได้กันแล้วจริงๆ สินะ O_O” ไอ้ไคพูดเหวอมาก
“พ่อง!
บอกว่ายังไม่ได้กันไงวะห่านี่” ผมตอบก่อนที่จะหันไปคุยกับชานยอล
“แล้วชานกินอะไร งั้นแบคไม่กินชูครีมนี่แล้วกัน ชานกินเหอะ”
“อีเหรี้ยยยยยยย
โลกจะแตกแล้วจ้าาาา อีแบคไม่พูดมึงกูจ้าาาา”
ไอ้ไคยืนบนเก้าอี้แล้วประกาศลั่นไปทั่ว แต่โชคดีที่คนไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่
“สวัสดีครับ นี่คือรายการ
‘แรดไปกับแบค’ ครับ
แขกรับเชิญในวันนี้คือคุณนายปาร์คแบคฮยอน” ไอ้ฮุนหยิบหลอดขึ้นมาแล้วทำเป็นไมโครโฟน
ก่อนจะสมมติให้ไอ้ไคเป็นผม -*- “คุณนายปาร์คครับ ไม่ทราบว่าการไม่พูดมึงกูครั้งนี้
คุณจะมีชีวิตอยู่ได้มั้ยครับ”
“ดิฉันอยู่ได้เคอะ
ขอแค่มีสามีชานยอลอยู่ข้างๆ ดิฉันก็พอร์” ดูไอ้ไคตอบบบบ =___=!!
ไอ้คนดูอย่างชานยอลกับพี่ลู่ก็หัวเราะคิกคักมีความสุข -*-
“งั้นวันนี้เราจะมาทำมิชชั่นกันนะครับ
ว่าคุณนายปาร์คแบคฮยอนจะมีชีวิตอยู่โดยไม่พูดกูมึงกับชานยอลได้ภายในหนึ่งนาทีหรือไม่
เริ่มจับเวลาครับ!” ไอ้ฮุนหยิบไอโฟนขึ้นมาจับเวลา เชอะ! อย่างน้อยถ้ากูไม่พูดอะไรซักอย่างกูก็ผ่านมิชชั่นนี้ได้อยู่ละ
“แล้วเมื่อคืนคุณทำอะไรกันมาครับ
วันนี้ถึงใส่เสื้อกันหนาวปิดคอแบบนี้” ไอ้ ฮุนถามไอ้ไคต่อ
“แหม คุณพิธีกรถามอะไรบ้าๆ นะคร๊ะ
>
/ / < ถามสามีดิฉันเองสิคร๊ะ”
มันตีไหล่ไอ้ฮุนอย่างสะดีดสะดิ้งก่อนจะมองหน้าชานยอลรอคำตอบ
“ก็แค่คิสมาร์คที่คอเองครับ แหะๆ ^^;”
“ไอ้เหี้ยชานนน!
มึงจะตอบมันทำไม แล้วกูอุตส่าห์ใส่เสื้อเอสกิโมเพื่ออะไร๊ TTOTT” ผมร้องลั่นพลางถอดเสื้อกันหนาวเซ็งๆ
“อู้ววว
แค่ภายในยี่สิบวินาทีคุณนายปาร์คแบคฮยอนก็ไม่สามารถอยู่ได้โดยพูดกูมึงกับชานยอลครับ
สรุปว่ามิชชั่นนี้ไม่ผ่านคร้าบบบ” เชอะ T^T ก็ไอ้ชานแม่งกวนตีนนี่หว่า
“จบรายการนี้ได้ละไอ้ห่าพวกนี้
-_-^ แล้วศรีโด้กูอยู่ไหน ไอ้ไค มึงแดกโด้ไปแล้วใช่มั้ย”
ผมเปลี่ยนเรื่องโดยการพูดถึงโด้แทน ทุกคนก็เลยเริ่มนึกขึ้นได้ว่าโด้ไม่อยู่
“ถ้าแดกได้แดกไปละไอ้ห่า -0-
มันไปสอบ TOEFL อะไรของมันก็ไม่รู้ นี่กูต้องไปรับมันตอนบ่ายสามอีก”
ไอ้ไคตอบ
“เออ ไค กูว่าจะถามมึงนานละ”
ไอ้ฮุนจู่ๆ ก็เปิดประเด็น “ทำไมช่วงนี้มึงพูดหยอดไอ้โด้จังวะ ชอบมันไง๊?”
อุ๋ยยยยยยอีฮุนนนนนน!
มึงถามได้ดี~
“ห่ะ...”
ไอ้ไคชะงักไปนิดนึงก่อนจะเกาหัวตอบ “ก็ไม่รู้ว่ะ... แต่อยู่กับมันกูมีความสุขที่สุดแล้ว”
“เหยดดดดด
เพื่อนเราจะได้กันเองแล้ววววว~” ไอ้ฮุนชอบใจใหญ่
“ไม่หรอก -*-
ดูเหมือนมันไม่ค่อยสนใจกูด้วยซ้ำ กูก็เลยไม่รู้จะทำตัวยังไง” ไอ้ไคตอบหน้าเหนื่อยๆ
ประเดี๋ยวนะ...
นี่อย่าบอกว่าไอ้โด้ซึน
ทำเป็นไม่ชอบไอ้ไคนะเฮ้ยยยยย =_____=
(กูว่าทั้งโต๊ะนี่มีกูรู้เรื่องนี้คนเดียวใช่ม้อยยยยย
-O-?)
**********
ปัง!
เซฮุนปิดประตูรถให้ผมก่อนที่จะเดินอ้อมมานั่งฝั่งคนขับ
รถค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากมหาลัยช้าๆ วันนี้ฮุนจะไปส่งผมที่บ้านเหมือนปกติ
แต่หน้ามันดูไม่ปกติ... ดูมีอะไรในใจอยากจะพูดม๊ากมาก
“มีอะไรก็พูดมา”
ผมพูดขึ้นขณะที่กำลังมองออกนอกหน้าต่าง
“ฮ... ฮะ OoO!
ไม่มี๊! ไม่มีอะไรเลยพี่ลู่ฉุดฉวยยย~” มึงตอบได้มีเลศนัยมาก!!
“จะเล่าไม่เล่าาาา!!” ด้วยความอยากรู้ทนไม่ไหว ก็เลยหันไปแกล้งกระชากคอเสื้อมัน
“เอ่อ...
ผมไม่รู้ว่าถ้าพูดไปแล้วพี่ลู่จะโอเคอ๊ะเปล่า...”
“พูดมาก่อนเด่ะ”
“ค... คือ”
“...”
“เรามาอยู่ด้วยกันเถอะนะ ^___^”
“หาาา O[]O!!” ผมร้องลั่นรถ ไอ้เด็กบ้านี่ทำตัวเป็นผู้ใหญ่อีกแล้ว! “นี่แหวนเพชรสามกะรัตไม่พอ แต่งงานไม่พอ
นี่จะให้พี่ไปอยู่อีกใช่มั้ยไอ้ฮุนนนน เรียนให้มันจบก่อนเหอะ!”
“ไม่ช่ายยยยย~ ก็พี่ลองนึกตามผมนะ... ผมเลิกเรียนเสร็จก็ไปรับพี่ลู่ที่ที่ทำงาน
พอกลับมาบ้านเรา พี่ก็ทำกับข้าวให้ผมกิน...
แล้ววันรุ่งขึ้นผมก็ขับรถไปส่งพี่ลู่ที่ที่ทำงาน โอ๊ยยยยย คิดแล้วเขินว่ะ >
/ / <”
“เขินหาพ่องงงง!
ฝันมึงไม่เป็นจริงตั้งแต่กูทำกับข้าวให้มึงกินละ! ทำไม่เป็นเว้ย!” ผมรีบปฏิเสธ
“งั้นเปลี่ยนเป็นผมทำให้พี่ลู่กินก็ได้
-^-
ไม่รู้แหละ ถ้าผมทำกับข้าวไม่ได้ก็ค่อยโทรสั่งเอา จบ! สรุปว่าพี่ลู่มาอยู่กับผมนะ... นะ *__*”
ไอ้โอเซฮุนทำตาบ้องแบ้วใส่ผม เหี้ยยยย ทำตาแบบนี้อีกแล้ว T^T
“ล...
แล้วพ่อแม่มึงอ่ะ! เค้าไม่ว่าอะไรรึไง?”
“พ่อแม่ผมก็เหมือนพ่อแม่ไอ้ชานยอลแหละ
-_-;
ซื้อคอนโดแล้วก็โอนเงินให้ผมใช้ แต่ผมไม่ใช่เด็กมีปัญหานะ >O<
ผมก็รักพ่อแม่ผมเหมือนเดิม แฮะๆ” มันเล่า
“ย... ยังไงซะ!
ไปขอป๊าพี่ให้ได้ก่อน! ถ้าป๊าไม่ให้ก็ไม่ได้!” เอาวะ! เอาป๊ามาเป็นไม้ตายไม้สุดท้ายแล้วกัน!
“ป๊า ไอ้บ้านั่นมันอยากให้ลู่ไปอยู่ด้วยอ่ะ
(*สมมติตัวเอียงเป็นภาษาจีนนะจ๊ะ)” ผมพูดกับป๊าเป็นภาษาจีน ไอ้ฮุนแค่มาโค้งสวัสดีแล้วก็หลบไปยืนอยู่ในหลืบบ้าน
“อะไรนะ? เออ ก็ไปสิ”
“บ้าหรอป๊า -_-;
นี่ใจคอจะไม่หวงลูกเลยใช่มั้ย”
“ก็เค้ามาขอดีๆ ไม่ฉุดไปก็บุญแล้วนิ” ป๊าพูดหน้าตาย
ก่อนจะกวักมือเรียกไอ้ฮุนเข้ามาใกล้ๆ
“Yes, sir!” ไอ้ฮุนตะเบ๊ะ ก่อนจะตะโกนลั่นบ้าน จนป๊าหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆๆๆๆ !@#$%^&*!@#$%^&*!@#$%^&*!@#$%&*”
“ป๊าเค้าบอกว่าอะไรอ่ะพี่ลู่”
กูไม่อยากแปลให้มึงฟังเลยอ่ะฮุน T^T ป๊าแม่ง
“ป๊าบอกว่า ‘อาลู่กินเยอะ แรดด้วย เลี้ยงไหวหรอ เหนื่อยหน่อยนะ’ -_-^”
“Oh! It’s ok! โน พร็อบเบลมมม เซอร์! ฮ่าๆๆๆๆ”
ไอ้ฮุนทำหน้าแบบสบายมากกับการเลี้ยงแรดครั้งนี้ -O- ป๊าไล่ให้พวกเราไปเก็บเสื้อผ้าและข้าวของของผม
แน่นอนว่าผมกวาดเอาไปเกือบหมดทั้งห้องนอนตัวเอง (คือกะจะไปตั้งรกรานบ้านไอ้ฮุนเลยอ่ะ55555555)
“Good bye, sir!” เมื่อเก็บของเสร็จ ไอ้ฮุนก็เดินมาบอกลาป๊า
“No, call me
daddy. ^^” ป๊าพูดอย่างอารมณ์ดี
“นี่แสดงว่า...
ป๊ายอมรับฮุนแล้วใช่มั้ยครับบบบ TTOTT ฮือออ”
ไอ้ฮุนทำหน้าเหมือนได้เป็นมิสโคเรีย ยิ่งทำให้ป๊าฮาเข้าไปใหญ่
ทำหน้าถูกอกถูกใจลูกเขยด้วย -..-
“โอ๊เคแด๊ดดี้ I
will take care of Luhan! I promise!”
“โอเคๆ”
เหมือนป๊ากับไอ้ฮุนจะคุยกันรู้เรื่องหน่อยๆ แล้วนะ -0-
“บ้านมึงอยู่ไหนวะฮุน”
ผมหันไปถามขณะที่มันกำลังขับรถ
“เราเคยมาแล้ว ^^” มันตอบยิ้มๆ
เราเคยมาแล้วด้วยหรอ =____=
อย่าบอกว่าเป็นโบสถ์ที่เมียงดงนะ
“อ๊ะ!” จู่ๆ ฮุนก็อุทานขึ้นมา “ถึงแล้วครับ”
ซองซูอพาร์ตเมนท์
O[]O!!!!!!
“ไอ้ฮุนนนนนน
อย่ามาล้อพี่เล่นเหมือนคราวที่แล้วนะ
นี่อย่านะบอกว่าพี่ต้องลงเดินแล้วไปนอนที่สวนสาธารณะ!”
ผมร้องลั่น ก็แหงล่ะ! วันแรกที่เราเจอกันมันพาผมมาที่นี่ ไอ้เราก็นึกว่าบ้านมัน!
ที่ไหนได้บอกว่ามาเดินเล่น! แล้วนี่อาร๊ายยยยยย
=[]=!!
“ไม่ได้ล้อเล่นนะ”
มันพูดขึ้นก่อนจะเลี้ยวเข้าไปในลานจอดรถ
เมื่อต้องผ่านยามก็ยื่นการ์ดห้องให้ดูจริงๆ
แล้วก็วนขึ้นไปหาที่จอดรถซึ่งถูกจัดไว้แล้วว่าเป็นของ ‘Oh Se Hun’
“มึงเล่นรายการสาระแนอยู่ใช่มั้ยไอ้ฮุน
กูกลัวนะ T^T” ผมพึมพำเบาๆ
แต่มันก็แค่นหัวเราะออกมาก่อนจะจอดรถลงตรงที่จอดนั้น
“ที่ผมหลอกพี่วันนั้นเพราะผมอยากรู้ว่าพี่จะเห็นแก่เงินของผมรึเปล่า...
แต่พอเห็นพี่เฉยๆ ผมก็เลยยิ่งชอบพี่มากกว่าเดิม” มันพูดยิ้มๆ เอ่อฮุน...
วันนั้นกูเกือบหลุดความต้องการทางเงินของกูไปแล้ว ฮ่าๆๆๆ
“ตกลงว่าอยู่ที่นี่จริงหรอ...
ไม่เชื่ออ่ะ TOT”
“งั้นผมเอาของไปเก็บให้นะ
พี่ลู่ก็ลงจากรถได้ละ ฮ่าๆๆ” ผมยอมลงจากรถตามคำสั่งของมัน เราช่วยกันถือของเข้าไปในลิฟต์หรู
โหยย นี่กูฝันไปรึเปล่าวะ T____T
ติ๊ง!
ลิฟต์มาหยุดอยู่ที่ชั้นบนสุด
“เอ่อ... ชั้นบนสุดเลยหรอ”
ผมพึมพำเบาๆ
“ชั้นนี้มีอยู่แค่สองห้องเองพี่ ^_^” มันหันมาตอบ
“เฮ้อ
อย่างน้อยก็มีเพื่อนบ้านเนอะ” ผมพูดกับมันก่อนที่เราจะออกจากลิฟต์
“เปล่าพี่
ผมให้พ่อกับแม่ซื้อห้องนั้นไว้แล้ว เผื่อพวกท่านอยากมาหาผมจะได้อยู่ห้องนั้นไป
สรุปก็คือ ชั้นนี้เป็นของเราแล้วพี่ลู่ จะเสียงดังอะไรก็ได้ ฮ่าๆๆๆๆ”
ไอ้เซฮุนพูดจบก็หัวเราะลั่นห้อง
อืม...
ผมว่าผมเริ่มชินกับความรวยไม่รู้จบของโอเซฮุนแล้วล่ะ -O-
“แล้วพี่จะเอาของพี่ไว้ที่ไหน”
ผมหันไปถาม มันจึงช่วยเก็บของๆ ผมให้เข้าที่เข้าทาง ระหว่างที่จัดก็ยิ้มให้กันและกัน
มีบ้างที่จู่ๆ มันก็เดินมาหอมแก้มผมเฉย - / / - แต่คิดว่าผมจะยอมหรอ...
ผมก็เดินดุ่ยๆ ไปหอมแก้มมันได้เหมือนกันแหละ! :P
“อ๊ายยยยย พี่ลู่แต๊ะอั๋งเค้าอ่ะ”
ดูมันนนนน =_____=!! สะดีดสะดิ้งไม่มีใครเกินจริงๆ
ครืดดดดดดดดด
โทรศัพท์ผมสั่น
“ใครโทรมาพี่ลู่” ไอ้ฮุนถาม
“อ้อ!
ไอ้เพื่อนผู้กำกับคนนั้นน่ะ... ฮัลโหล มีอะไร” ผมรับสาย
(อาลู่ อยู่กับโอเซฮุนรึเปล่า)
“อ่า อยู่ ทำไมหรอ”
(ขอสายเซฮุนหน่อยสิ)
“ฮุน เค้าขอสายฮุนอ่ะ”
ผมยื่นโทรศัพท์ให้ฮุน มันรับแบบงงๆ เพราะไม่รู้ว่าเพื่อนผู้กำกับคนนั้นจะโทรมาหามันทำไม
“ฮัลโหลครับ... ครับ.... ฮะ O[]O!!
จริงหรอพี่!! พูดจริงปะเนี่ย!!... โหยยยยยย ดีใจโลกแตกอ่ะพี่... ครับๆๆๆๆ
พรุ่งนี้ผมไปแน่นอน.... ขอบคุณมากพี่ที่โทรมาบอก.... ครับพี่
เดี๋ยวเขียนลายเซนต์ให้แต่เนิ่นๆ เลย ฮ่าๆๆ... ครับ สวัสดีครับ”
คุยเสร็จก็รีบวางสายก่อนจะหันมาหาผมอย่างมีความสุขสุดๆ
“มีไรอ่ะ” ผมหันไปถามงงๆ
เพราะดูมันดีใจมาก
“พี่ลู่ >O<!!
ผมจะได้เล่นละครแล้ววววว! เป็นพระรองเลยนะพี่!
ช่อง KBS เค้าติดต่อมาอ่ะพี่! ผมจะดังแล้วนะ! พี่ลู่เป็นแฟนกับดาราเลยนะ >____<!!!”
“อ... อื้อ ยินดีด้วยนะฮุน! ^^”
ดาว...
ที่เคยส่องแสงให้ผมเพียงคนเดียว
แต่ตอนนี้
ผมต้องแบ่งแสงนั้นให้คนอื่นด้วยงั้นหรอ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น